MER (skrót od: Multiple Ejektor Rack) to wielozamkowa, podwieszana belka lotnicza produkcji amerykańskiej z okresu Zimnej Wojny oraz czasów współczesnych. Za jej projekt oraz produkcję odpowiadały zakłady Marvin Engineering Company. Belka MER, co do zasady, była podwieszona do stałego punktu podwieszenia samolotu (pylonu), a do niej z kolei było podwieszane uzbrojenie podwieszane. To stosunkowo proste rozwiązania sprawiało, że na jednym pylonie danego samolotu zamiast pojedynczej broni podwieszanej (np. bomby) można było przenosić sześć takich broni. W toku służby do belek MER podwieszano najczęściej bomby Mark 20, Mark 82, Mark 82 Snakeye, CBU-87 czy CBU-97. W toku służby producent wprowadził ulepszoną wersję belki MER oznaczoną jako BRU-41 (MER), która cechowała się zdecydowanie poprawioną niezawodnością, znacznie łatwiejszą konserwacją oraz posiada wbudowany, elektroniczny element kontrolujący stan broni podwieszonych. Warto dodać, że rozwinięciem belki MER jest belka BRU-41/A Improved Multiple Ejektor Rack (IMER) stosowana w lotnictwie US Navy oraz Korpusu Piechoty Morskiej na maszynach F/A-18 A/B/C/D oraz AV-8B Harier II.
Bomba Mark 82 (inne oznaczenie: Mk. 82) to współczesna, amerykańska, swobodnie opadająca odłamkowo-burząca bomba lotnicza ogólnego przeznaczenia. Masa nominalna broni wynosi 500 funtów (227 kg), przy czym masa ładunku wybuchowego nie przekracza 87 kilogramów. Ładunek ten stanowi tritonal złożony z trotylu oraz proszku aluminiowego. Jest to jedna z najczęściej używanych współcześnie bomb lotniczych. W chwili obecnej za jej wytwarzanie jest odpowiedzialny koncern General Dynamics, a dokładnie należąca do niego fabryka w mieście Garland w stanie Teksas. W toku produkcji powstało kilka wariantów bomby, między innymi: BLU-111/B (bomba z innym ładunkiem wybuchowym), BLU-111 A/B (wersja przeznaczona dla lotnictwa US Navy) czy BLU-129/B (bomba z głowicą wykonaną z kompozytów). Warto dodać, że w oparciu o bombę Mk.82 powstały również bomba precyzyjna GBU-12 Paveway II. Bomby Mk.82 mogą być przenoszone przez takie samoloty jak na przykład: F-16 C/D czy F/A-18 E/F, ale też bombowce B-1B Lancer czy B-2 Spirit. Broń tego typu została użyta między w toku I oraz II wojny w Zatoce (1990-1991 i 2003).
GBU-12 Paveway jest współczesną, amerykańską bombą lotniczą naprowadzaną laserowo. Jej pierwsze prototypy pojawiły w I połowie lat 70. XX wieku, a na wyposażenie sił zbrojnych USA weszła w 1976 roku i pozostaje w niej do dnia dzisiejszego. GBU-12 jest zdolna przenieść materiał wybuchowy (Tritonal i PBNX) o masie do 87 kg, przy całkowitej masie własnej 230 kilogramów.
GBU-12 Paveway została opracowana i jest produkowana przez firmy Raytheon i Lockheed Martin, na podstawie tradycyjnej, niekierowanej bomy lotniczej Mk. 82 o wagomiarze 227 kilogramów. Modernizacja Mk. 82 polegała na dodaniu specjalnej głowicy naprowadzającej na wiązkę lasera oraz lotek korygujących opadanie bomby. Pierwszy z elementów został pierwotnie opracowany przez firmę Texas Instruments, która później stałą się częścią koncernu Raytheon. GBU-12 wymaga podświetlania laserowym wskaźnikiem celu. W toku produkcji pojawiły się dwie generacje tych bomb. Pierwszą reprezentuje GBU-12 Paveway I, drugą GBU-12 Paveway II. Różnica – poza konstrukcją stateczników – polega przede wszystkim na tym, że Paveway II posiada tańszą w produkcji oraz czulszą głowicę naprowadzającą co zwiększa jej celność i skuteczność. Głównym nosicielem tych bomb jest samolot F-111. Ponadto może być przenoszona przez m.in.: F-15 Strike Eagle, A-10 Thunderbolt II, F-16 Fighting Falcon czy F/A-18 Hornet. W toku operacji Pustynna Burza w latach 1990-1991 bomby GBU-12 Paveway wykazały się 88% skutecznością rażenia celów.
TER (skrót od: Triple Ejektor Rack) to wielozamkowa, podwieszana belka lotnicza produkcji amerykańskiej z czasów współczesnych. Za jej projekt oraz produkcję odpowiadają zakłady Marvin Engineering Company. Belka TER jest podwieszona do stałego punktu podwieszenia samolotu (pylonu), a do niej z kolei jest podwieszane uzbrojenie podwieszane. To stosunkowo proste rozwiązania sprawia, że na jednym pylonie danego samolotu zamiast pojedynczej broni podwieszanej (np. bomby) można przenosić trzy egzemplarze takich broni. W toku służby producent wprowadził ulepszoną wersję belki TER oznaczoną jako BRU-42 (TER), która była przeznaczona przede wszystkim dla samolotów US Navy. W chwili obecnej najnowszą wersją belki jest TER-9/A Mod, która (zgodnie z danymi producenta) mierzy 170,2 cm długości, przy 38 centymetrach szerokości. Masa pojedynczej belki to ok. 48 kilogramów. Belka posiada poprawioną niezawodność, lepsze właściwości aerodynamiczne, jest także malowana farbami redukującymi odbicie radarowe. Belki typu TER (włącznie z najnowsza jej wersją) mogą być lub mogły być stosowane przez liczne samoloty USAF, US Navy oraz USMC, w tym między innymi: F-14 A Tomcat, A-10 Thunderbolt II czy F-16 C/D Fighting Falcon. Na belkach tego typu można było podwieszać różnorakie bomby jak na przykład Mark 20 czy Mark 80.