AGM-12 Bullpup był amerykańskim pociskiem klasa powietrze-ziemia i powietrze-woda z okresu Zimnej Wojny. Jego pierwsze prototypy pojawiły się w połowie lat 50. XX wieku, a produkcja wielkoseryjna rozpoczęła się w 1959 i trwała do 1970 roku. AGM-12 był pociskiem o zasięgu od 5000 do 12.000 metrów, zdolnym przenieść głowicę bojową o masie od 113 do 453 kg, a jego całkowita masa – zależnie od wersji - wynosiła od 259 do 810 kilogramów.
AGM-12 Bullpup powstał w związku z zapotrzebowaniem US Navy zgłaszanym po zakończeniu wojny w Korei (1950-1953) na pocisk rakietowy zdolny do niszczenia celów powierzchniowych z bezpiecznej dla samolotu-nosiciela odległości. AGM-12 został pierwotnie oparty o korpus bomby o wagomiarze 113 kg, ale dodano do niej silnik rakietowy oraz system naprowadzenia. Ten ostatni był system naprowadzania po linii obserwacji i wymagał stałego kontaktu wzrokowego operatora z celem (tzw. naprowadzanie MCLOS). W toku produkcji seryjnej powstało kilka wersji pocisku AGM-12. Pierwszą produkowaną na szeroką skalę był AGM-12A. Kolejna wersja to AGM-12B, która posiadała napęd na paliwo ciekłe, co pozwoliło na zwiększenie zasięgu i przenoszonej głowicy. Powstała także wersja AGM-12D, którą planowano uzbroić w głowicę jądrową W-45 o mocy do 15 kT. W oparciu o wersję tę stworzono model AGM-12C, która posiadał głowicę konwencjonalną. Ostatnią wersją pocisku AGM-12 był model E z głowicą przeciwpancerną. AGM-12 Bullpup były wykorzystywane przez wiele samolotów amerykańskich, m.in.: A-4 Skyhawk, A-6 Intruder, A-7 Corsair II, F-8 Crusader czy F-4 Phantom II. Pociski tego typu były też wykorzystywane w Australii, Grecji, Danii, Norwegii, Turcji oraz Wielkiej Brytanii. Były stosowane na stosunkowo szeroką skalę czasie wojny wietnamskiej w latach 1964/1965-1975.
AGM-62 Walleye to amerykańska bomba szybująca, naprowadzana radiowo-telewizyjnie z czasów Zimnej Wojny. Jej pierwsze testy poligonowe miały miejsce w 1963 r., a produkcja wystartowała w 1966 r. Rok później broń weszła na wyposażenie lotnictwa US Navy. W wersji podstawowej (AGM-62) najczęściej przenosiła głowicę bojową o masie do 113 kilogramów. Przyjmuje się, że jej zasięg sięgał ok. 30 kilometrów.
AGM-62 Walleye został opracowany przez firmę Martin Marietta na potrzeby sił powietrznych amerykańskiej marynarki wojennej, jako pierwsza w historii tej formacji tzw. bomba inteligentna. Co prawda sama nie posiadała napędu, ale po zrzuceniu można nią była kierować, a kamera w niej umieszczona przekazywała obraz na specjalny ekran znajdujący się w kokpicie samolotu-nosiciela. Warto odnotować, że w chwili wprowadzenia do służby AGM-62 Walleye była bronią bardzo zaawansowaną technologicznie, bazującą na pionierskich pracach dotyczących kamer telewizyjnych oraz wykorzystującą bogate – jak na swój czas – wyposażenie elektroniczne. Bombę opracowano przede wszystkim do niszczenia dużych celów punktowych, takich jak stałe punkty oporu, elektrownie czy inne elementy tzw. infrastruktury krytycznej. W toku produkcji powstały dwie wersje rozwojowe: Walleye II (wersja o większej masie głowicy) oraz Walleye I/II ERDL (wersja z poprawionym wyposażeniem elektronicznym i łączem danych). Bomba AGM-62 Walleye, w różnych wersjach, została z powodzeniem wykorzystana w czasie wojny wietnamskiej (1964/1965-1975) oraz w I wojnie w Zatoce (1990-1991).
GBU-10 Paveway jest współczesną, amerykańską bombą lotniczą naprowadzaną laserowo. Jej pierwsze prototypy pojawiły w I połowie lat 70. XX wieku, a na wyposażenie sił zbrojnych USA weszła w 1976 roku i pozostaje w niej do dnia dzisiejszego. GBU-10 Paveway jest zdolna przenieść głowicę bojową o masie do 428 kg, przy całkowitej masie własnej 1162 kilogramów.
GBU-10 Paveway została opracowana i jest produkowana przez firmy Raytheon i Lockheed Martin, na podstawie tradycyjnej, niekierowanej bomy lotniczej Mk. 84. Modernizacja Mk. 84 polegała na dodaniu specjalnej głowicy naprowadzającej na wiązkę lasera oraz lotek korygujących opadanie bomby. GBU-10 wymaga podświetlania laserowym wskaźnikiem celu. W toku produkcji pojawiły się dwie generacje tych bomb. Pierwszą reprezentuje GBU-10A/B Paveway I, drugą GBU-10E/B i F/B Paveway II. Różnica – poza konstrukcją stateczników – polega przede wszystkim na tym, że Paveway II posiada tańszą w produkcji oraz czulszą głowicę naprowadzającą co zwiększa jej celność i skuteczność. Głównymi nosicielami tych bomb są samoloty F-111 oraz F-15 E Strike Eagle. Ponadto może być przenoszona przez m.in.: F-16 Fighting Falcon czy F/A-18 Hornet. W toku operacji Pustynna Burza w latach 1990-1991 bomby GBU-10 Paveway wykazały się 76% skutecznością rażenia celów.
GBU-12 Paveway jest współczesną, amerykańską bombą lotniczą naprowadzaną laserowo. Jej pierwsze prototypy pojawiły w I połowie lat 70. XX wieku, a na wyposażenie sił zbrojnych USA weszła w 1976 roku i pozostaje w niej do dnia dzisiejszego. GBU-12 jest zdolna przenieść materiał wybuchowy (Tritonal i PBNX) o masie do 87 kg, przy całkowitej masie własnej 230 kilogramów.
GBU-12 Paveway została opracowana i jest produkowana przez firmy Raytheon i Lockheed Martin, na podstawie tradycyjnej, niekierowanej bomy lotniczej Mk. 82 o wagomiarze 227 kilogramów. Modernizacja Mk. 82 polegała na dodaniu specjalnej głowicy naprowadzającej na wiązkę lasera oraz lotek korygujących opadanie bomby. Pierwszy z elementów został pierwotnie opracowany przez firmę Texas Instruments, która później stałą się częścią koncernu Raytheon. GBU-12 wymaga podświetlania laserowym wskaźnikiem celu. W toku produkcji pojawiły się dwie generacje tych bomb. Pierwszą reprezentuje GBU-12 Paveway I, drugą GBU-12 Paveway II. Różnica – poza konstrukcją stateczników – polega przede wszystkim na tym, że Paveway II posiada tańszą w produkcji oraz czulszą głowicę naprowadzającą co zwiększa jej celność i skuteczność. Głównym nosicielem tych bomb jest samolot F-111. Ponadto może być przenoszona przez m.in.: F-15 Strike Eagle, A-10 Thunderbolt II, F-16 Fighting Falcon czy F/A-18 Hornet. W toku operacji Pustynna Burza w latach 1990-1991 bomby GBU-12 Paveway wykazały się 88% skutecznością rażenia celów.
