Wojna wietnamska, nazywana też II wojną indochińską (ang. Vietnam War) toczyła się od 1964 r. (wydarzenia w Zatoce Tonkińskiej) albo od 1965 r. (lądowanie pierwszych, większych sił amerykańskich w Wietnamie) do 1975 r., czyli do chwili zajęcia Wietnamu Południowego przez Wietnam Północny. Przeciwnikami w tej wojnie, były z jednej strony Stany Zjednoczone wspierające swego sojusznika, czyli Wietnam Południowy oraz Wietnam Północny, wraz z komunistyczną partyzantką Vietcong, wspierany (w taki lub inny sposób) przez ChRL oraz ZSRR. Przyjmuj się, że jednorazowo, maksymalnie, Wietnam Północny zaangażował w konflikt ok. 690.00 żołnierzy, Vietcong – ok. 200.000 ludzi, natomiast Stany Zjednoczone osiągnęły szczyt swego zaangażowania w 1969 r. kiedy to w Wietnamie znajdowało się ok. 540.000 amerykańskich żołnierzy. Bezpośrednią przyczyną konfliktu był roszczenia i ambicje Wietnamu Północnego do przejęcia władzy i kontroli nad swym południowym sąsiadem, na co nie mogły i nie chciały się zgodzić Stany Zjednoczone. Wojna wietnamska była doskonałym przykładem wojny partyzanckiej, w którym wysoce zaawansowane technologiczne siły zbrojne USA, ponosiły spore straty i finalnie przegrały w starciu z wojskami wyposażonymi nieporównywalnie gorzej. Warto dodać, że z czysto militarnego punktu widzenia wojska amerykańskie potrafiły zadawać swemu przeciwnikowi ogromne straty (np. ofensywa Tet z 1968 r.), ale na tzw. „froncie domowym” całkowicie ją przegrały. Często przyjmuje się, że wojna wietnamska została przegrana przez USA przede wszystkim z powodu napięć w amerykańskim społeczeństwie, jego niechęci do tej wojny oraz nieumiejętności amerykańskiego establishmentu do przekonywującego jej uzasadnienia. Wojna wietnamska zakończyła się ostatecznie w 1975 r. całkowitą porażką Stanów Zjednoczonych, które były zmuszone wycofać się z Wietnamu i pogodzić się ze zjednoczeniem Wietnamu przez komunistyczny rząd w Hanoi. Na pewien czas wyraźnie się również zmniejszył prestiż tego państwa na arenie międzynarodowej.
Wojna wietnamska (1964/1965-1975) to konflikt toczony pomiędzy rządem Wietnamu Południowego, wspieranym bardzo intensywnie (ekonomicznie, politycznie, militarnie) przez Stany Zjednoczone, a Wietnamem Północnym, wspieranym przez ZSRR oraz ChRL. Po stronie amerykańskiej podstawowym komponentem lądowym, zważywszy skrajnie trudny teren Wietnamu, była piechota oraz wojska aeromobilne, które z kolei w ogromnym stopniu były wspierane przez pododdziały artylerii. Na poziomie korpusu i dywizji głównym amerykańskim działem była holowana haubica M1114 A1 kal. 155 mm, która swymi korzeniami sięga zresztą II wojny światowej. Ponadto, stosowano również lekkie haubice M2A1 oraz M105 kal. 105 mm. Wykorzystywano również haubice samobieżne – przede wszystkim M109 (kal. 155 mm), ale też M110 (kal. 203 mm) i armatę samobieżną M107 kal. 175 mm. Można przyjąć, że w toku wojny wietnamskiej amerykański siły zbrojny wykorzystały 63 baterie artylerii, które stosowano jako samodzielne jednostki albo łączono w bataliony. Zgodnie z etatem z 1966 r. bateria holowanych haubic kal. 105 mm składała się z drużyny sztabowej w sile 14 ludzi, sekcji łączności (7 ludzi), trzech sekcji wysuniętych obserwatorów artyleryjskich (w sumie 9 ludzi), baterii ogniowej złożonej z własnego sztabu oraz 6 haubic 105 mm oraz sekcji amunicyjnej (11 ludzi). W skład batalionu wchodziły jednostki sztabowe, pododdziały wsparcia (zwłaszcza łączności, obserwatorów wysuniętych i amunicyjna) oraz trzy baterie dział.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat