Już po pierwszych doświadczeniach wyniesionych z walk Afryce Północnej na przełomie lat 1942-1943 US Army przeprowadziła zmianę etatu amerykańskiej dywizji piechoty. Od 1943 r., etatowo każda dywizja piechoty posiadała trzy pułki piechoty, złożone z kolei z trzech batalionów piechoty. Dodatkowo w skład pułku piechoty wchodziły też inne oddziały, na przykład: kompania przeciwpancerna, kompania artylerii czy kompania sztabowa. W sumie pułk piechoty US Army liczył ok. 3100 żołnierzy. Należy też pamiętać, że w skład dywizji wchodził tez silny komponent artyleryjski złożony z czterech batalionów artylerii – 3 lekkich i 1 średniego, który były najczęściej uzbrojone w haubice kal. 105 i 155 mm. Do tego dochodził jeszcze między innymi batalion inżynieryjny, kompania naprawcza, jednostka zwiadowcza czy pluton Military Police. W sumie, amerykańska dywizja piechoty od 1943 r. liczyła ok. 14.200 ludzi. Dość wyraźnie górowała artylerię nad dywizją niemiecką oraz posiadała znacznie lepsze i – przede wszystkim – w pełni zmotoryzowane środki transportu, co czyniło z niej wysoce mobilną formację taktyczną. Posiadała też znacznie bogatsze „indywidualne” uzbrojenie przeciwpancerne w postaci sporej liczby wyrzutni bazooka, których było ponad 500 w całej dywizji.
W amerykańskich siłach zbrojnych w okresie II wojny światowej kładziono stosunkowo duży nacisk na rozwój szeroko rozumianych służb medycznych. Generalnie, podlegały one US Sanitary Corps, który powstał już w lecie 1917 roku, a więc sięgał swymi korzeniami poprzedniej wojny światowej. Na stosunkowo niskich poziomach organizacyjnych (np. kompania) za niesienie pomocy rannym odpowiadali sanitariusze (nazywani w skrócie „medic”), którzy przechodzili specjalistyczne przeszkolenie i posiadali sporą wiedzę w zakresie pierwszej pomocy i opatrywania wszelkiego typu ran. W skrajnych przypadkach byli nawet w stanie – w warunkach polowych! – przeprowadzić zabieg tracheotomii na rannym żołnierzu. Ich znakiem rozpoznawczym był rzecz jasna czerwony krzyż na białym tle noszony na hełmach i rękawach. Wart dodać, że w batalionie piechoty liczącym ok. 400-500 ludzi, było ok. 30 sanitariuszy. Po wstępnym opatrzeniu ranny żołnierz trafiał najczęściej do szpitala polowego (ang. Field Hospital) albo tzw. Evacuation Hospital, gdzie był poddawany bardziej skomplikowanym operacjom i zabiegom medycznym. Generalnie przyjmuje się, że amerykański służby medyczne w czasie II wojny światowej były bardzo sprawne, a czas dotarcia rannego z pola walki do szpitala był stosunkowo krótki. Wszystko to pozwalało przywracać do sprawności fizycznej wielu rannych żołnierzy amerykańskich.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
