M1 Abrams jest współczesnym, amerykańskim czołgiem podstawowym III generacji. Pierwsze prototypy pojazdu powstały w latach 70. XX wieku, a produkcja seryjna rozpoczęta w 1979 r. trwa do dzisiaj. Do chwili obecnej (2018 r.) wyprodukowano ok.10500 czołgów tego typu. M1 Abrams jest napędzany silnikiem turbowałowym (turbinowym) Avco Lycoming AGT-1500C o mocy 1500 KM. Uzbrojenie pojazdu to w wersji M1 armata czołgowa M68A1 kal. 105 mm, a w wersji M1A1 i późniejszych - armata czołgowa M256 kal. 120 mm. Uzbrojenie dodatkowe stanowi 1 karabin maszynowy kal. 12,7 oraz 2 karabiny maszynowe M240 kal. 7,62 mm.
M1 Abrams powstał w odpowiedzi na zapotrzebowanie na nowy czołg podstawowy ogłoszone przez US Army już w latach 60. XX wieku. Nowy wóz miał zastąpić w armii amerykańskiej czołgi rodziny Patton (M47-M48-M60). Początkowo podjęto kooperację z firmami niemieckimi w projekcie oznaczonym jako MBT-70. Jednak po kilku latach współpracę zakończono i dalsze prace skupiły się wyłącznie w firmach amerykańskich, a zwłaszcza w koncernie Chrysler Defence. Pomimo bardzo długiego procesu prac analitycznych, studyjnych i eksperymentalnych trwającego niemal 15 lat, wprowadzony do linii na początku lat 80. XX wieku M1 Abrams okazał się konstrukcją niemal rewolucyjną i znacznie przewyższającą ówczesne konstrukcje radzieckie. M1 Abrams cechuje się przede wszystkim niespotykaną – przed 1979 rokiem - w czołgach tej klasy mobilnością i manewrowością, dzięki zastosowaniu potężnego silnika o mocy 1500 KM. Inną sprawą, że wybór silnika turbinowego okazał się niezbyt trafiony bowiem wymaga on bardzo starannej obsługi i jest podatny na zapalenie się. M1 Abrams posiada również bardzo dobry pancerz, wykorzystujący kompozyty oraz SKO (system kierowania ogniem). W wersji M1A1 został również uzbrojony w świetną armatę kal. 120 mm. W toku produkcji seryjnej powstało kilka wersji czołgu M1 Abrams. Pierwsze znaczące ulepszenia zostały wprowadzone w wersji M1A1, której produckaj ruszyła w 1985 roku – polegały przede wszystkim na zastosowaniu znacznie skuteczniejszej armaty kal. 120, zamiast działa kal. 105 mm. W 1992 weszła do linii wersja M1A2, która posiada znacznie bogatsze wyposażenie elektroniczne niż wersje poprzednie oraz pancerz wykorzystujący zubożony uran. Następnie pojawiła się wersja M1A2 SEP, która posiadała jeszcze doskonalszy pancerz. Ostatnimi wersjami rozwojowymi czołgu Abrams są wersje M1A2 SEPv2 oraz M1A2 SEPv3, które posiadają zaawansowane systemy wymiany informacji, kontroli pola walki, kierowania ogniem oraz usprawnione systemy kierowania uzbrojeniem dodatkowym. Czołg M1 Abrams został wyeksportowany do kilku krajów, m.in.: Arabii Saudyjskiej, Australii, Egiptu czy Kuwejtu. Wozy tego typu wzięły udział w kilku operacjach, z których najważniejsze to wojna w Zatoce Perskiej w latach 1990-1991 oraz wojna w Iraku w 2003 roku.
M60 Patton był amerykańskim czołgiem podstawowym II generacji. Pierwsze prototypy wozu powstały pod koniec lat 50. XX wieku, a produkcja seryjna trwała w latach 1960-1987, kończąc się wyprodukowaniem ponad 15000 egzemplarzy tego czołgu. M60 Patton był napędzany silnikiem Continental AVDA-1790-2 o mocy 750 KM. Uzbrojenie w wersji podstawowej stanowiła armata czołgowa M68 kal. 105 mm, 1 karabin maszynowy M85 kal. 12,7 mm oraz 1 karabin maszynowy M73 kal.7,62 mm.
Prace projektowe nad M60 Patton rozpoczęły się w chwili zdobycia przez amerykański wywiad informacji, że Armia Radziecka zamierza wprowadzić do linii nowy czołg T-62 uzbrojony w armatę kal. 115 mm. Starając się odpowiedzieć na to nowe zagrożenie postanowiono głęboko przebudować czołg M48, tworząc de facto nowy pojazd. Przede wszystkim wykorzystano nowe uzbrojenie, czyli armatę kal. 105 mm, zdecydowanie wzmocniono pancerz oraz wykorzystano nowy silnik o większej mocy. Nowa konstrukcja była co najmniej porównywalna z czołgami T-54, T-55 czy T-62, ale ustępowała wozom serii T-64 i T-72, zwłaszcza siłą ognia. W toku produkcji seryjnej powstały trzy wersje M60. Pierwsza z nich to M60A1, która weszła do linii w 1969 roku, posiadała nową wieżę oraz jeszcze grubszy pancerz. Ślepą uliczką okazała się wersja M60A2 posiadającą armato-wyrzutnię kal. 152 mm zdolną do strzelania rakietowymi pociskami kierowanymi. Wreszcie ostatnia wersja seryjna to M60A3, który posiadał przede wszystkim nowoczesny system kierowania ogniem (SKO) z dalmierzem laserowym i pasywnym celownikiem noktowizyjnym. Czołgi M60 wszystkich wersji zostały wyeksportowane do bardzo wielu krajów, m.in.: Brazylii, Grecji, Hiszpanii, Izraela czy Portugalii. Wzięły też udział w wielu konfliktach zbrojnych okresu Zimnej Wojny, przede wszystkim walczyły w wojnie Yom-Kippur z 1973 roku, wojnie iracko-irańskiej lat 1980-1988 czy wojnie w Zatoce Perskiej z lat 1990-1991.
LAV25 jest współczesnym, kanadyjsko-amerykańskim kołowym bojowym wozem piechoty (BWP). Pierwsze prototypy pojazdu powstały na początku lat 80. XX wieku, a produkcja seryjna rozpoczęła się w 1983 roku. LAV25 jest napędzany silnikiem Detroit Diesel 6V53T o mocy 275 KM. Uzbrojenie stanowi armata automatyczna M242 kal. 25 mm oraz dwa karabiny maszynowe kal. 7,62 mm.
LAV25 został opracowany na potrzeby amerykańskiego Korpusu Piechoty Morskiej (UMSC), który na początku lat 80. XX wieku poszukiwał mobilnego i dobrze uzbrojonego BWP. Pojazd w duży stopniu bazuje na rozwiązaniach ze szwajcarskiego pojazdu Pirania I, posiada jednak zmieniono układ napędowy, nowe uzbrojenie główne oraz inne systemy elektroniczne. LAV25 okazał się wozem wysoce udanym. Posiada wysoką prędkość maksymalną, jest mobilny, posiada zdolność do pokonywania przeszkód wodnych, można go również transportować drogą powietrzną na pokładzie C-130 Hercules. Jego liczne zalety sprawiły, że LAV25 stał się punktem wyjścia do opracowania wozów rodzin Stryker. Pojazdy LAV25 znajdują się na wyposażeniu jedynie amerykańskiego Korpusu Piechoty Morskiej oraz armii Arabii Saudyjskiej.
M198 to współczesna, amerykańska, holowana haubica polowa kalibru 155 mm. Jej pierwsze prototypy powstały w 1968 roku, a produkcja seryjna rozpoczęła się w 1978 roku i trwała do 1992 roku, kończąc się na wytworzeniu ponad 1600 egzemplarzy tej broni. Za ich produkcję były odpowiedzialne zakłady Rock Island Arsenal. Prędkość początkowa pocisku burzącego wystrzelonego z tego działa dochodzi do 684 m/s, a donośność maksymalna działa wynosi ok. 22.000 metrów pry strzelaniu amunicją tradycyjną. Szybkostrzelność maksymalna to 4 strzały na minutę.
M198 została wprowadzona do służby w celu uzupełniania, a później zastąpienia używanej od czasów II wojny światowej haubicy M114 tego samego kalibru. W porównaniu ze swoim poprzednikiem M198 cechuje się wyraźnie lepszą donośnością oraz wymaga mniejszej obsługi. Pomimo większej wagi, M198 może być również transportowana przez śmigłowiec CH-47 Chinnok. Jest również przystosowana do desantu spadochronowego. Haubica M198 jest przystowany do strzelania szeroką gamą pocisków: od amunicji burzącej, przez odłamkowo-burzącą i kasetową, po amunicję precyzyjną (pocisk M712 Copperhead). Do 1992 roku w służbie pozostawały też pociski z ładunkiem jądrowym (W48). M198 zostały wykorzystane bojowe w czasie operacji Pustynna Burza w latach 1990-1991. W chwili obecnej są zastępowane w siłach zbrojnych USA przez haubice M777. Operatorami haubic M198, poza USA, było kilka krajów, m.in.: Arabia Saudyjska, Bahrajn, Pakistan oraz Australia. W armii tego ostatniego kraju M198 pozostaje nadal w służbie.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
