IRIS-T to niemiecki, kierowany pocisk rakietowy klasy powietrze-powietrze krótkiego zasięgu. Długość rakiety wynosi 293,6 cm, przy średnicy 127 milimetrów. Masa własna dochodzi do 88 kg, a maksymalny zasięg rakiety wacha się, w zależności od celu, od 25 do 30 kilometrów. W latach 80. XX wieku podmioty gospodarcze i siły zbrojne RFN i Wielkiej Brytanii współpracowały przy stworzeniu nowego pocisku powietrze-powietrze krótkiego zasięgu, który finalnie doprowadził do powstania pocisku AIM-132 AMRAAM. Jednak RFN, po zjednoczeniu Niemiec i przejęciu pocisków R-73 Wympieł wycofały się ze współpracy i przystąpiły do samodzielnych prac nad zupełnie nowym pociskiem, który miał górować nad R-73 oraz AIM-132. W 1995 r. projekt stał się międzynarodowy, a udział w nim wzięły m.in.: Włochy, Norwegia czy Szwecja. Finalnie, IRIS-T posiada silnik rakietowy o sporej mocy, bardzo efektywny, termiczny system naprowadzania oraz bardzo wysoką zwrotność osiągnięty przede wszystkim poprzez zastosowania wektorowania ciągu. Przyjmuje się również, że IRIS-T posiada znacznie czulszy system naprowadzenia niż amerykański AIM-9L Sidewinder. Pocisk wszedł na uzbrojenie Luftwaffe w 2005 roku, a jego producentem jest firma Diehl GBT Defence. Pocisk może być przenoszony przez takie samoloty jak np.: Eurofighter Typhoon czy JAS-39 Grippen. Obecnie znajduje się na wyposażeniu sił zbrojnych m.in.: Austrii, Grecji, Niemiec czy Szwecji.
GBU-39 Small Diameter Bomb (ang. SDB) jest współczesną, amerykańską, precyzyjną szybującą bombą lotniczą. Jest zdolna przenieść materiał wybuchowy o masie do 23 kg, przy całkowitej masie własnej do 129 kilogramów. Bomba weszła na wyposażenie sił zbrojnych USA w 2006 roku. Koszt jednostkowy bomby w 2016 roku był szacowany na 40.000 dolarów (USD). Za jej produkcję jest odpowiedzialny koncern Boeing.
Prace nad GBU-39 rozpoczęły się w połowie lat 90. XX wieku. W toku tych prac położono nacisk na możliwość przenoszenia przez jeden samolot jak największej liczby takich bomb, które po zrzuceniu miałyby precyzyjnie trafiać w zupełnie różne cele. Finalnie powstały dwie bomby: GBU-39, która jest dedykowana do niszczenia celów nieruchomych i jest naprowadzana systemem INS/GPS oraz GBU-40, która posiada głowicę termiczną i służy do niszczenia celów ruchomych (np. czołgów czy wozów opancerzonych). Celność GBU-39 jest szacowana na od 5 do 8 metrów, a pomimo małej głowicy jest w stanie przebić 1,8 metra zbrojonego betonu – a zatem tyle samo co bomba BLU-109 ważąca 907 kilogramów! Bomby GBU-39 mogą być przenoszone przez m.in.: F-16 C/D Fighting Falcon, F-15 E Strike Eagle, F-22 Raptor czy F-35 Lightning II. Prawdopodobnie może być również przenoszona przez drony amerykańskie np. MQ-1 Predator.
AGM-84 H/K SLAM-ER jest współczesnym, amerykańskim pociskiem klasa powietrze-ziemia lub powietrze-woda. Jego pierwsze prototypy pojawiły się pod koniec lat 90. XX wieku, a produkcja wielkoseryjna rozpoczęła się w 2000 roku i trwa nadal. AGM-84 H/K jest pociskiem o zasięgu do 270 kilometrów o całkowitej masie własnej 675 kilogramów.
Pocisk AGM-84 H/K SLAM-ER został opracowany przez koncern Boeing Company, jako daleko idące rozwinięcie pocisku AGM-84 E SLAM. Nowy pocisk jest dedykowany do atakowania celów nawodnych oraz lądowych na krótkich i średnich dystansach. W toku naprowadzania wykorzystuje system nawigacji GPS, a po wystrzeleniu może zostać zmieniony jego cel ataku. Cechuje się również bardzo wysoką celnością. Pociski tego typu są wykorzystywane przez wiele samolotów amerykańskich, m.in.: F/A-18 C/D Hornet, F/A-18 E/F Super Hornet, F-15 E Strike Eagle, P-3C Orion oraz P-8 Poseidon. Pociski AGM-84 H/K SLAM-ER są również wykorzystywane przez siły zbrojne Arabii Saudyjskiej, Korei Południowej, Turcji oraz Zjednoczonych Emiratów Arabskich.
AGM-154 JSOW (ang. Joint Stand Off Weapon) jest współczesną, amerykańską bombą szybującą klasy powietrze-ziemia. Jej pierwsze prototypy pojawiły się w połowie lat 80. XX wieku, a produkcja wielkoseryjna rozpoczęła się w 1999 roku. AGM-154 jest bombą o zasięgu lotu szybowego od 22 do 130 kilometrów, zdolną przenieść głowicę bojową o masie 223 kg, a jej całkowita masa wynosi 483 kilogramy.
Bomba szybująca AGM-154 JSOW powstało jako wspólne przedsięwzięcie US Navy oraz US Air Force. Bomba ta została opracowana przez firmę Texas Instruments (obecnie część koncernu Raytheon), jako broń „wystrzel i zapomnij” (ang. fire-and-forgot), czyli taka, która po zrzuceniu nie wymaga dalszego namierzania. Pomimo braku napędu odrzutowego w większości wersji AGM-154 wykorzystuje systemy nawigacyjne GPS oraz INS, które pozwalają jej korygować lot już w drodze do celu, po zrzuceniu przez samolot-nosiciel. Pierwszą wersją bomby produkowaną na szeroką skalę była AGM-154A, która cechowała się zasięgiem maksymalnym do 74 kilometrów. Była dedykowana do niszczenia celów przede wszystkim opancerzonych. Pojawiła się również wersja AGM-154C z udoskonalonymi systemami nawigacji i lepszymi zabezpieczanymi przed zakłóceniami nieprzyjaciela. Pojawiły się również wersje AGM-154 D oraz E, które posiadają silnik turboodrzutowy i są już de facto pociskami rakietowymi. Bomby szybujące AGM-154 JSOW są wykorzystywane przez wiele samolotów amerykańskich, m.in.: F-15 E Eagle, F-16 Fighting Falcon, F/A 18 A/B Hornet, F/A 18 E/F Super Hornet czy F-35 Lightning II. Znajduję się również na wyposażeniu sił zbrojnych: Grecji, Polski, Singapuru oraz Turcji.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
