Amerykańska marynarka wojenna w chwili wybuchu II wojny światowej były uznawana za jedną z najpotężniejszych na świecie, jednak w toku tego konfliktu zbrojnego zdecydowanie zdystansowała pod względem liczby zbudowanych okrętów (często także ich jakości) inne marynarki świata – przede wszystkim japońską. W chwili zakończenia wojny na Pacyfiku dysponowała między innymi 27 lotniskowcami czy 18 pancernikami. Posiadała tez najpotężniejsze lotnictwo morskie na świecie. Warto też pamiętać, że w chwili wybuchu wojny na Pacyfiku US Navy liczyła ok. 340 tys. ludzi, a w chwili jej zakończenia – ok. 3,4 miliona ludzi! Każdy z marynarzy US Navy przechodził w czasie II wojny światowej tzw. Basic Training, który kładł nacisk na kondycję fizyczną żołnierza, jego obeznanie z bronią, musztrą oraz inne podstawowe czynności w wojsku. Dopiero po nim marynarze przechodzili szkolenie specjalistyczne, jako np. kanonierzy, operatorzy radarów czy załoga maszynowni. Większość wyższych oficerów US Navy ukończyła akademię wojenną w Annapolis (United States Naval Academy), natomiast sporo niższych oficerów przeszło szkolenia w ramach V-12 Navy College Training Program. Przyjmuje się, że w latach 1943-1947 uczestniczyło w nim ok. 125.000 ludzi.
W amerykańskich siłach zbrojnych w okresie II wojny światowej kładziono stosunkowo duży nacisk na rozwój szeroko rozumianych służb medycznych. Generalnie, podlegały one US Sanitary Corps, który powstał już w lecie 1917 roku, a więc sięgał swymi korzeniami poprzedniej wojny światowej. Na stosunkowo niskich poziomach organizacyjnych (np. kompania) za niesienie pomocy rannym odpowiadali sanitariusze (nazywani w skrócie „medic”), którzy przechodzili specjalistyczne przeszkolenie i posiadali sporą wiedzę w zakresie pierwszej pomocy i opatrywania wszelkiego typu ran. W skrajnych przypadkach byli nawet w stanie – w warunkach polowych! – przeprowadzić zabieg tracheotomii na rannym żołnierzu. Ich znakiem rozpoznawczym był rzecz jasna czerwony krzyż na białym tle noszony na hełmach i rękawach. Wart dodać, że w batalionie piechoty liczącym ok. 400-500 ludzi, było ok. 30 sanitariuszy. Po wstępnym opatrzeniu ranny żołnierz trafiał najczęściej do szpitala polowego (ang. Field Hospital) albo tzw. Evacuation Hospital, gdzie był poddawany bardziej skomplikowanym operacjom i zabiegom medycznym. Generalnie przyjmuje się, że amerykański służby medyczne w czasie II wojny światowej były bardzo sprawne, a czas dotarcia rannego z pola walki do szpitala był stosunkowo krótki. Wszystko to pozwalało przywracać do sprawności fizycznej wielu rannych żołnierzy amerykańskich.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
