W toku II wojny światowej, amerykański siły powietrzne, czyli USAAF (ang. United States Army Air Force) nie były samodzielnym rodzajem sił zbrojnych i formalnie podlegały dowództwu armii. Dzięki świetnemu zapleczu przemysłowemu oraz sprawnej organizacji w toku II wojny światowej stały się najpotężniejszym lotnictwem wojskowym na świecie. Warto też pamiętać, że USAAF w niesamowity sposób rozrosły się gdy idzie o liczbę personelu – w 1939 r. liczyły ok. 25.000 ludzi, ale w szczytowym momencie, czyli w lecie 1944 r. – aż ok. 2.400.000 ludzi! A zatem w ciągu pięć lat odnotowały niemal stukrotny wzrost! W tej liczbie ok. 300 tys. stanowili oficerowie, natomiast ok. 2,1 miliona stanowili szeregowi i podoficerowie, głównie z obsługi naziemnej. Pomimo tak ogromnego wzrostu, USAAF wdrożyło skuteczne systemy i metody szkoleniowe, które sprawiły, że przytłaczająca część w/w personelu sprawnie wykonywała swe zadania. Można też wspomnieć, że na dużą skalę wykorzystywane wszelkiego typu techniczne i mechaniczne ułatwienia w pracy obsługi naziemnej, które skracały ilość godzin potrzebnych do doprowadzenia danej maszyny do startu i lotu. Warto pamiętać, że w skokowy sposób wzrosła też liczba zamorskich baz lotniczych USA, których w grudniu 1941 r. było 19, a w maju 1945 r. – aż 130!
W chwili rozpoczęcia II wojny światowej na Dalekim Wschodzie US Navy dysponowała dziewięcioma lotniskowcami, które służyły na Atlantyku i Pacyfiku. Jednak w okresie 1941-1945, dzięki wykorzystaniu ogromnego potencjału produkcyjnego amerykańskich stoczni, US Navy wzbogaciła się o kilkadziesiąt lotniskowców floty (przede wszystkim typu Essex) i eskortowych (głównie typu Casablanca) , dystansując na tym polu marynarkę japońską. Rzecz jasna głównym orężem lotniskowców UA Navy było ich lotnictwo pokładowe. US Navy w toku II wojny światowej wprowadziła kilka udanych typów samolotów, wśród których można by wskazać: bombowiec nurkujący Curtiss SB2C Helldiver, samolot torpedowy Grumman TBF Avenger czy bardzo udany myśliwiec pokładowy Grumman F6F Hellcat, który zastępował w latach 1942-1943 w tej roli maszyny Grumman F4F Wildcat. Warto też dodać, że US Navy już w 1935 r. wdrożyła skuteczny program szkolenia pilotów morskich o nazwie Naval Aviation Cadet Program, który w toku II wojny światowej (dokładnie w latach 1940-1945) został zmodernizowany. Składał się on z czterech etapów szkolenia (pre-flight, primary, basic, and advanced), w wyniku którego każdy z jego absolwentów kończył go mając wylatanych ok. 600 godzin, z czego 200 godzin spędzał na maszynie na której miał docelowo latać. Warto dodać, że system szkolenia pilotów US Navy okazał się wysoce skuteczne, a ukończyło go ok. 61.500 pilotów w latach 1942-1945. W tym samym czasie japońska marynarka wojenna wyszkoliła 2,5 razy mniej pilotów, co przełożyło się na niską jakość japońskiego lotnictwa morskiego i pokładowego w latach 1944-1945.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
