Już po pierwszych doświadczeniach wyniesionych z walk Afryce Północnej na przełomie lat 1942-1943 US Army przeprowadziła zmianę etatu amerykańskiej dywizji piechoty. Od 1943 r., etatowo każda dywizja piechoty posiadała trzy pułki piechoty, złożone z kolei z trzech batalionów piechoty. Dodatkowo w skład pułku piechoty wchodziły też inne oddziały, na przykład: kompania przeciwpancerna, kompania artylerii czy kompania sztabowa. W sumie pułk piechoty US Army liczył ok. 3100 żołnierzy. Należy też pamiętać, że w skład dywizji wchodził tez silny komponent artyleryjski złożony z czterech batalionów artylerii – 3 lekkich i 1 średniego, który były najczęściej uzbrojone w haubice kal. 105 i 155 mm. Do tego dochodził jeszcze między innymi batalion inżynieryjny, kompania naprawcza, jednostka zwiadowcza czy pluton Military Police. W sumie, amerykańska dywizja piechoty od 1943 r. liczyła ok. 14.200 ludzi. Dość wyraźnie górowała artylerię nad dywizją niemiecką oraz posiadała znacznie lepsze i – przede wszystkim – w pełni zmotoryzowane środki transportu, co czyniło z niej wysoce mobilną formację taktyczną. Posiadała też znacznie bogatsze „indywidualne” uzbrojenie przeciwpancerne w postaci sporej liczby wyrzutni bazooka, których było ponad 500 w całej dywizji.
Pierwsze próby z wykorzystaniem jednostek powietrznodesantowych miały miejsce w amerykańskich siłach zbrojnych na początku lat 30. XX wieku, ale okazały się one niepomyślne. Dopiero wybuch II wojny światowej w Europie przyspieszył rozwój tej formacji w Stanach Zjednoczonych, a pierwszą jednostką spadochronową w dziejach US Army był jeden z plutonów 29 Regimentu Piechoty, który w 1940 roku przeszedł stosowne przeszkolenie. Jedną z najważniejszych postaci w rozwoju amerykańskich jednostek powietrznodesantowych był gen. William C. Lee, nazywany też ojcem tej formacji. W toku II wojny światowej sformowano dwie dywizje powietrznodesantowe: 82. („All American”) oraz 101. („Screaming Eagle”). Amerykańskie wojska tego typu odegrały ogromną w pierwszych dniach operacji w Normandii (czerwiec 1944 r.), ale walczyły też później w ramach operacji Market-Garden (1944 r.) czy Varsity (1945 r.).
101 Dywizja Powietrznodesantowa (ang. 101st Airborne Division) to amerykański związek taktyczny noszący nieoficjalną nazwę Screaming Eagles (pl. Krzyczące orły). Jednostka została sformowana w sierpniu 1942 roku i wraz z 82. Dywizją Powietrznodesantową stanowiła trzon tego rodzaju wojsk w czasie II wojny światowej. Od samego początku była też formowana podług etatów przewidzianych dla wojsk spadochronowych. Pierwszym dowódcą jednostki był gen. William C. Lee, ale krótko przed wejściem dywizji do akcji dostał ataku serca, co sprawiło, że jej dowódcą przez cały czas II wojny światowej był gen. Maxwell Taylor – oficer, który służył już jako spadochroniarz w toku działań na Sycylii w 1943 roku. 101 Dywizja Powietrznodesantowa przeszła swój chrzest bojowy w toku operacji Overlord, a krótko po tej operacji wzięła udział w operacji Market-Garden. Jednak do historii przeszły dokonania dywizji w obronie miasta Bastogne w grudniu 1944 r. w toku niemieckiej kontrofensywy w Ardenach, kiedy to pomimo braków w broni, amunicji, wyposażeniu zimowym oraz z niepełnymi etatami osobowymi, dywizji udało się utrzymać do miasta i doczekać odsieczy amerykańskiej 3. Armii dowodzonej przez gen. Pattona. Warto dodać, że w 1945 r. dywizja wkroczyła do Niemiec, ale nie brała już udziału w czynnych walkach. Po 1945 r. dywizja brała udział w działaniach bojowych między innymi w wojnie wietnamskiej (1964/1965-1975) czy w toku I wojny w Zatoce Perskiej (1990-1991). 101 Dywizja Powietrznodesantowa jest uznawana za jedną z najsłynniejszych jednostek taktycznych amerykańskich sił zbrojnych.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
