Gato to nazwa klasy amerykańskich, oceanicznych, myśliwskich okrętów podwodnych o napędzie spalinowo-elektrycznym (SS) z okresu II wojny światowej. Pierwsza jednostka tego typu została zwodowana w 1940 roku. W sumie powstało 77 jednostek tego typu. Długość okrętu klasy Gato wynosiła 95 m, szerokość 8,3 m, a wyporność podwodna – ok. 2.400 ton. Maksymalna prędkość podwodna to ok. 9 węzłów. Okręty tego typu posiadały dziesięć wyrzutni torpedowych kal. 533 mm – w tym sześć dziobowych i cztery rufowe. Na uzbrojenie okrętu składały się również pojedyncze armaty kal. 76 mm, 40 mm oraz 20 mm.
Okręty klasy Gato zostały opracowane i wdrożone do produkcji jako dalekie rozwinięcie konstrukcji jednostek typu Tambor. W stosunku do swoich poprzedników cechowały się znacznie dłuższym zasięgiem pływania oraz wyraźnie poprawionymi możliwościami bojowymi. Posiadały też nowe, wysoce niezawodne i sprawdzone silniki wysokoprężne, które zwiększyły możliwy czas patrolu pojedynczego okrętu. Jednostki tego typu oferowały też – jak na okręty podwodne tego czasu – niezły komfort pracy załogi. Posiadały również bogate jak owe czasy wyposażenie radiowe i elektroniczne. Okręty klasy Gato odegrały gigantyczną rolę w toku II wojny światowej, zadając japońskiej marynarce handlowej ogromne straty w latach 1942-1945. Warto dodać, że to okręt tej klasy (USS Archerfish) zatopił japoński lotniskowiec Shinano w listopadzie 1944 roku. Niektóre okręty tego typu, po modernizacjach, pozostawały w służbie w US Navy aż do końca lat 60. XX wieku.
Klasa nr.13 (jap. Dai 13 Gō-gata Kusentei) to określenie klasy japońskich ścigaczy okrętów podwodnych (ścigaczy ZOP) z okresu II wojny światowej. Jednostki tej klasy były wodowane w latach 1939-1944. Długość okrętu tej klasy wynosiła 51 m, szerokość 6,7 m, a wyporność – ok. 450 ton. Prędkość maksymalna dochodziła do 16 węzłów. Główne uzbrojenie na początku II wojny światowej stanowiło 1 działo kal. 76,2 mm, 2 karabiny maszynowe kal. 13,2 mm oraz 36 bomb głębinowych. Budowa ścigaczy ZOP klasy nr. 13 została zainicjowana w wyniku rozbudowy floty podwodnej ZSRR na Dalekim Wschodzie. I to właśnie radzieckie okręty podwodne były postrzegane jako główne zagrożenie, które miały zwalczyć projektowane, nowe ścigacze ZOP. Z tego względu projektowano je początkowo jako jednostki o stosunkowo ograniczonej autonomii oraz zasięgu działania, które to jednak parametry w toku wojny na Pacyfiku doskonalono. Warto dodać, że w ramach jednej klasy powstały w sumie aż 3 podklasy tych jednostek, oznaczone jako Nr.13, Nr.28 oraz Nr.60. Jednostki poszczególnych podklas różniły się od siebie przede wszystkim zanurzeniem, zastosowanymi jednostkami napędowymi, liczebnością załogi czy uzbrojeniem. W sumie, z planowanych 77 okrętów, zbudowano 49 jednostki wszystkich trzech podklas, z czego aż 35 utracono w toku działań bojowych.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
