Bazooka była amerykańską wyrzutnią niekierowanych pocisków przeciwpancernych z głowicą kumulacyjną z okresu II wojny światowej oraz doby powojennej. W wersji podstawowej (oznaczenie: M1) broń ważyła 5,9 kilogramów, długość sięgała 137 centymetrów, a zasięg skuteczny dochodził do 140 metrów. Kaliber broni wynosił 60 mm.
Pierwsze prace nad indywidualną bronią przeciwpancerna amerykańskiej piechoty miały miejsce już w 1933 r., ale dopiero wybuch II wojny światowej wyraźnie je przyspieszył. Pierwsze egzemplarze bazooki zostały użyte w toku walk w Afryce Północnej w 1942 r., gdzie okazały się użyteczną i skuteczną bronią. Z czasem pojawiały się udoskonalone wersje modelu M1: M1A1 (model o uproszczonej konstrukcji, ale z ulepszonym układem elektrycznym) oraz M9 i M9A1 (wersje z lepszymi urządzeniami celowniczymi oraz redukcją obsługi do 1 żołnierza w wersji M9A1). Po II wojnie światowej bazooka była nadal rozwijana czego efektem była M20 Super Bazooka o kalibrze 88,9 mm, z nowym pociskiem rakietowym i zdolną przebić pancerz o grubości do 280 mm oraz wydatnie zwiększonej donośności. Pojawił się również model M20B1 z wyrzutnią o obniżonej masie, wykonaną z aluminium. Ostatnie wersje bazooki zostały wycofane z US Army w latach 60. XX wieku, a w ich miejsce przyjęto do uzbrojenia wyrzutnię M72 LAW.
Karabin M1 Garand to amerykański karabin samopowtarzalny z okresu międzywojennego, II wojny światowej oraz doby powojennej. Pierwsze prototypy broni powstały w 1928 r., a produkcja wielkoseryjna trwała w latach 1934-1957. W sumie powstało ok. 5,5 miliona sztuk tej broni. Prędkość początkowa pocisku wystrzelonego z tej broni dochodziła do 825 m/s, a zasięg strzału skutecznego oscylował wokół 400 metrów. Praktyczna szybkostrzelność, przy dobrze wyszkolonym strzelcu, wynosiła ok. 30 strzałów na minutę. Masa broni niezaładowanej to 4,3 kilogramy, a jej całkowita długość wynosiła 1,1 metra.
Karabin M1 został opracowany przez Johna Garanda, od którego nazwiska broń wzięła swoją nazwę. Był to pierwszy karabin samopowtarzalny, stosowany na masową skalę w US Army i zastąpił jako podstawowe uzbrojenia żołnierza piechoty karabin powtarzalny Springfield M1903, który był z kolei wzorowany na niemieckim karabinie Gewehr 98. Broń była początkowo przyjmowana przez żołnierzy i oficerów ze sporą rezerwą, ale w toku II wojny światowej wykazała swoje spore zalety – przede wszystkim wysoką niezawodność, znacznie lepszą szybkostrzelność w porównaniu z karabinami powtarzalnymi i ogólnie była uznawana za konstrukcję wysoce udaną. Powstały również rozliczne wersje specjalistyczne – przede wszystkim M1C oraz M1D, które były przeznaczone dla strzelców wyborowych. Karabin M1 Garand odegrał wielką rolę w czasie II wojny światowej oraz w czasie wojny koreańskiej (1950-1953) będąc podstawową bronią żołnierza US Army oraz US Marine Corps. Został zastąpiony dopiero w 1957 r. przez karabin M14.