AGM-12 Bullpup był amerykańskim pociskiem klasa powietrze-ziemia i powietrze-woda z okresu Zimnej Wojny. Jego pierwsze prototypy pojawiły się w połowie lat 50. XX wieku, a produkcja wielkoseryjna rozpoczęła się w 1959 i trwała do 1970 roku. AGM-12 był pociskiem o zasięgu od 5000 do 12.000 metrów, zdolnym przenieść głowicę bojową o masie od 113 do 453 kg, a jego całkowita masa – zależnie od wersji - wynosiła od 259 do 810 kilogramów.
AGM-12 Bullpup powstał w związku z zapotrzebowaniem US Navy zgłaszanym po zakończeniu wojny w Korei (1950-1953) na pocisk rakietowy zdolny do niszczenia celów powierzchniowych z bezpiecznej dla samolotu-nosiciela odległości. AGM-12 został pierwotnie oparty o korpus bomby o wagomiarze 113 kg, ale dodano do niej silnik rakietowy oraz system naprowadzenia. Ten ostatni był system naprowadzania po linii obserwacji i wymagał stałego kontaktu wzrokowego operatora z celem (tzw. naprowadzanie MCLOS). W toku produkcji seryjnej powstało kilka wersji pocisku AGM-12. Pierwszą produkowaną na szeroką skalę był AGM-12A. Kolejna wersja to AGM-12B, która posiadała napęd na paliwo ciekłe, co pozwoliło na zwiększenie zasięgu i przenoszonej głowicy. Powstała także wersja AGM-12D, którą planowano uzbroić w głowicę jądrową W-45 o mocy do 15 kT. W oparciu o wersję tę stworzono model AGM-12C, która posiadał głowicę konwencjonalną. Ostatnią wersją pocisku AGM-12 był model E z głowicą przeciwpancerną. AGM-12 Bullpup były wykorzystywane przez wiele samolotów amerykańskich, m.in.: A-4 Skyhawk, A-6 Intruder, A-7 Corsair II, F-8 Crusader czy F-4 Phantom II. Pociski tego typu były też wykorzystywane w Australii, Grecji, Danii, Norwegii, Turcji oraz Wielkiej Brytanii. Były stosowane na stosunkowo szeroką skalę czasie wojny wietnamskiej w latach 1964/1965-1975.
AGM-45 Shrike był amerykańskim pociskiem klasa powietrze-ziemia z okresu Zimnej Wojny. Jego pierwsze prototypy pojawiły się w połowie lat 50. XX wieku, a pocisk znajdował się na wyposażeniu amerykańskich sił zbrojnych w latach 1963-1992. AGM-45 był pociskiem napędzanym paliwem stałym, o zasięgu do 40 kilometrów, zdolnym przenieść głowicę bojową o masie 68 kg, a jego całkowita masa wynosiła 177 kilogramów.
AGM-45 Shrike był pierwszym amerykańskim pociskiem, od podstaw projektowanym do niszczenia stacji radarowych nieprzyjaciela. Za jego opracowanie była odpowiedzialna firma Texas Instruments (obecnie część koncernu Raytheon). Faktycznie AGM-45 to daleko idąca modernizacja pocisku AIM-7 Sparrow, która dotyczyła przede wszystkim systemu naprowadzania pocisku na cel i zamontowania w związku z tym nowej głowicy. Powstały dwie podstawowe wersje tego pocisku: AGM-45A oraz AGM-45B, które różniły się przede wszystkim wykorzystywanym silnikiem rakietowym. Jego skuteczne użycie wymagało od pilota znalezienia się w wiązce j nieprzyjacielskiej stacji radarowej i wystrzeleniu pocisku AGM-45 pod odpowiednim kątem. Pociski tego typu były wykorzystywane m.in.: przez samoloty F-4 Phantom czy F-105 F/G Thunderchief. Zostały na szeroką skalę użyte w wojnie wietnamskiej (1964/1965-1975) gdzie jednak wykazały się skutecznością na poziomie jedynie 25%, co doprowadziło do ich uzupełnienia najpierw pociskami AGM-78, a później znacznie doskonalszymi pociskami AGM-88 HARM. Jedynym, oficjalnym zagranicznym użytkownikiem pocisków AGM-45 był Izrael.
AGM-65 Maverick jest współczesnym, amerykańskim pociskiem klasa powietrze-ziemia lub powietrze-woda. Jego pierwsze prototypy pojawiły się w połowie lat 60. XX wieku, a pocisk był produkowany w latach 1972-1999. AGM-65 jest pociskiem napędzanym paliwem stałym, o zasięgu do 27 kilometrów, zdolnym przenieść głowicę bojową o masie od 56 do 135 kg, a jego całkowita masa wynosi – zależnie od wersji - od 208 do 302 kilogramów.
AGM-65 Maverick został opracowany w celu zastąpienia pocisków AGM-12 Bullpup. Za jego opracowanie były odpowiedzialne firmy Hughes oraz Raytheon. Nowy pocisk cechował się lepszym zasięgiem niż poprzednik, był mniej zawodny, a późniejszych wersjach – posługiwał się również skuteczniejszym systemem naprowadzania. W toku produkcji seryjnej powstało kilka wersji tego pocisku. Pierwszą produkowaną na duża skalę był model AGM-65A, który był jeszcze naprowadzany poprzez łącze telewizyjne, a jego faktyczny, skuteczny zasięg był mocno ograniczony. W 1975 roku weszła do służby wersja AGM-65B, która posiadała zmodyfikowany system naprowadzania. W kolejnej wersji - AGM-65D - zastsownao już naprowadzanie na podczerwień. Z kolei w pocisku AGM-65E zdecydowanie wzrosła masa głowicy bojowej (z 56 do 135 kilogramów). Pociski tego typu były lub są wykorzystywane przez wiele samolotów amerykańskich, m.in.: A-4 Skyhawk, A-6 Intruder, A-7 Corsair II, F-4 Phantom, F-15 E Strike Eagle czy F/A-18 Hornet. Poza siłami zbrojnymi USA pociski AGM-65 były lub są wykorzystywane przez Wielką Brytanię, Koreę Południową, Niemcy oraz Szwecję.
AGM-62 Walleye to amerykańska bomba szybująca, naprowadzana radiowo-telewizyjnie z czasów Zimnej Wojny. Jej pierwsze testy poligonowe miały miejsce w 1963 r., a produkcja wystartowała w 1966 r. Rok później broń weszła na wyposażenie lotnictwa US Navy. W wersji podstawowej (AGM-62) najczęściej przenosiła głowicę bojową o masie do 113 kilogramów. Przyjmuje się, że jej zasięg sięgał ok. 30 kilometrów.
AGM-62 Walleye został opracowany przez firmę Martin Marietta na potrzeby sił powietrznych amerykańskiej marynarki wojennej, jako pierwsza w historii tej formacji tzw. bomba inteligentna. Co prawda sama nie posiadała napędu, ale po zrzuceniu można nią była kierować, a kamera w niej umieszczona przekazywała obraz na specjalny ekran znajdujący się w kokpicie samolotu-nosiciela. Warto odnotować, że w chwili wprowadzenia do służby AGM-62 Walleye była bronią bardzo zaawansowaną technologicznie, bazującą na pionierskich pracach dotyczących kamer telewizyjnych oraz wykorzystującą bogate – jak na swój czas – wyposażenie elektroniczne. Bombę opracowano przede wszystkim do niszczenia dużych celów punktowych, takich jak stałe punkty oporu, elektrownie czy inne elementy tzw. infrastruktury krytycznej. W toku produkcji powstały dwie wersje rozwojowe: Walleye II (wersja o większej masie głowicy) oraz Walleye I/II ERDL (wersja z poprawionym wyposażeniem elektronicznym i łączem danych). Bomba AGM-62 Walleye, w różnych wersjach, została z powodzeniem wykorzystana w czasie wojny wietnamskiej (1964/1965-1975) oraz w I wojnie w Zatoce (1990-1991).
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
