M24 Chaffee był amerykańskim ciężkim lekkim z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy powstały w 1943 roku, a produkcja seryjna trwała w okresie 1944-1945. W sumie powstało ok. 4700 egzemplarzy tego czołgu wszystkich wersji. M24 Chaffee był napędzany zdwojonym silnikiem Cadillac Twin 44T24 o łącznej mocy 220 KM. Uzbrojenie pojazdu stanowiła pojedyncza armata M6 kal. 75 mm, oraz 2 dwa karabiny maszynowe Browning 1919A4 kal.7,62 mm oraz pojedynczy karabin maszynowy Browning M2HB kal. 12,7 mm.
M24 Chaffee powstał jako następcą serii czołgów lekkich M3/M5 Stuart. Przy jego projektowaniu położono nacisk na silniejsze uzbrojenie główne (armata kal. 75 mm zamiast armaty kal. 37 mm), lepiej ukształtowany pancerz, większe zdolności terenowe oraz łatwiejszą obsługą – zwłaszcza przedziału silnikowego. W toku II wojny światowej na podwozu czołgu M24 powstało kilka pojazdów specjalistycznych, m.in.: samobieżne działko przeciwlotnicze M19 czy haubica samobieżna M41 Gorilla. Pierwsze egzemplarze M24 Chaffee zaczęły trafiać do linii w połowie 1944 roku. Wzięły udział walkach w Normandii, we Francji i Niemczech Zachodnich (1944-1945), ale też we Włoszech w okresie 1944-1945. Po 1945 roku M24 Chaffee został też wyeksportowany do wielu krajów, m.in.: Austrii, Belgii, Chile, Francji, Grecji czy Pakistanu. M24 wziął udział w kilku konfliktach po zakończeniu II wojny światowej, m.in.: w wojnie koreańskiej (1950-1953), w wojnie w Algierii (1954-1962) czy Indochinach (1945-1954).
M26 Pershing był amerykańskim ciężkim średnim, klasyfikowanym początkowo jako ciężki, z okresu II wojny światowej i początkowego okresu Zimnej Wojny. Pierwsze prototypy powstały w 1943 roku, a produkcja seryjna trwała w okresie 1944-1945. W sumie powstało ok. 2200 egzemplarzy tego czołgu wszystkich wersji. M26 Pershing był napędzany pojedynczym silnikiem Ford GAF V8 o mocy 507 KM. Uzbrojenie pojazdu stanowiła pojedyncza armata M3 kal. 90 mm, 2 dwa karabiny maszynowe Browning 1919A kal.7,62 mm oraz pojedynczy karabin maszynowy Browning M2HB kal. 12,7 mm.
M26 Pershing powstał jako nowy, amerykański czołg średni, w oparciu o eksperymentalne podwozie czołgu T26. Powodem rozpoczęcia prac nad M26 były spore sukcesy, jakie w zwalczaniu alianckiej broni pancernej odnosili Niemcy wykorzystujący armatę kal. 88 mm w okresie 1942-1943. Nowy czołg miał zatem posiadać armatę o zbliżonym kalibrze oraz lepszy pancerz, aniżeli M4 Sherman. Z powodów propagandowych M26 w chwili wprowadzenia do linii był nazywany czołgiem ciężkim, ale w 1946 r. powrócono do klasyfikowania go jako czołg średni. M26 Pershing bez wątpienia był czołgiem lepszym od Pz.Kpfw IV ostatnich wersji produkcyjnych, ale też nie dystansował w żaden sposób takich konstrukcji niemieckich jak Pz.Kpfw V Panther czy Pz.Kpfw VI Tiger, biorąc pod uwagę siłę ognia czy opancerzenie. Mając na uwadze ten fakt, Amerykanie opracowali bardzo krotkę serię wozów M26E4 Super Pershing, które posiadały znacznie potężniejsze opancerzenie oraz lepszą armatę przeciwpancerną. Wozy tej serii zostały jednak wyprodukowane w bardzo małej liczbie. Pierwsze M26 Pershing weszły do linii w końcowym okresie wojny na przełomie 1944 i 1945 roku i walczyły przed wszystkim na terenie Niemiec Zachodnich. Po 1945 roku pozostały w linii i w jednostkach US Army wzięły udział w wojnie koreańskiej (1950-1953). W oparciu o podwozie M26 został opracowany M46 Patton, który na początku lat 50. XX wieku wyparł M26 z linii w jednostkach amerykańskich. Niewielkie ilości M26 weszły na wyposażenie armii w Belgii, Francji, we Włoszech i Wielkiej Brytanii.
Haubica M114 to amerykańska haubica ciągniona kal. 155 mm z okresu powojennego oraz czasów współczesnych. Prędkość początkowa pocisku burzącego z tego działa dochodzi do 563 m/s, przy donośności maksymalnej ok. 14.600 metrów.
Haubica M114 została opracowana i była produkowana w zakładach Rock Island Arsenal w latach 1941-1953. W sumie powstało ponad 10.000 egzemplarzy tej broni. Pomimo początkowych prac, opierających się na francuskiej armacie 155 mm Schneidera, haubica M114 została opracowana od podstaw. Pomimo długiego procesu badawczo-rozwojowego nowa haubica okazała się bronią udaną. Cechowała się niezłym zasięgiem strzału, dobrą szybkostrzelnością i sporą niezawodnością ogólną. O jakości tej broni może świadczyć fakt, że była wykorzystywana zarówno w czasie II wojny światowej, jak i w toku wojny koreańskiej (1950-1953) czy wietnamskiej (1964/1965-1975) i została zastąpiona w US Army dopiero przez haubicę M198. Haubica M114 była też eksportowana do wielu krajów i nadal pozostaje w służbie w armiach takich krajów jak np.: Brazylia, Korea Południowa czy Pakistan.
M8 Greyhound (ang. chart) był amerykańskim samochodem pancernym z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy powstały w 1941 roku, a produkcja seryjna trwała w okresie 1943-1945. W sumie, wraz z wersją M20, powstało ok. 12300 egzemplarzy tego pojazdu. M8 Greyhound był napędzany pojedynczym silnikiem gaźnikowym Hercules JXD o mocy 110 KM. Uzbrojenie pojazdu stanowiła pojedyncza armata M6 kal. 37 mm umieszczona w wieży, 1 karabin maszynowy Browning 1919A4 kal.7,62 mm oraz 1 karabin maszynowy Browning M2HB kal. 12,7 mm.
M8 Greyhound powstał w odpowiedzi na zapotrzebowanie zgłaszane przez amerykańskie dowództwo niszczycieli czołgów na nowy, kołowy wóz rozpoznawczy. Kontrakt na jego produkcję przyznano konsorcjum firm Ford oraz General Motors. Nowy samochód pancerny bazował na sześciokołowym podwoziu, co zapewniało mu niezłą mobilność w terenie. Był także bardzo cichy w czasie jazdy oraz wykazywał wysoką prędkość maksymalną – prawie 90 km/h. Do minusów należy zaliczyć stosunkowo cienki pancerz oraz stosunkowo słabe uzbrojenie – zwłaszcza w okresie 1944-1945. W oparciu o M8 Greyhound, w 1943 roku, powstał wóz M20, który różnił się zdjęciem wieży oraz uzbrojeniem składającym się jedynie z pojedynczego karabinu maszynowego Browning M2HB kal. 12,7 mm. Samochód pancerny samochód pancerny walczył w Europie: we Włoszech w okresie 1943-1945 oraz wziął udział walkach w Normandii, we Francji i Niemczech Zachodnich (1944-1945). Walczył też na Dalekim Wschodzie przeciwko wojskom japońskim. Po zakończeniu II wojny światowej trafił do wielu operatów zagranicznych, m.in.: Austrii, Belgii, Francji, Grecji czy Korei Południowej.
M4 High Speed Tractor był amerykańskim, gąsienicowym ciągnikiem artyleryjskim z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy pojazdu powstały w 1942 roku, a produkcja seryjna trwała w latach 1942-1945, kończąc się wytworzeniem ok. 5500 pojazdów tego typu. M4 High Speed Tractor był napędzany pojedynczym silnikiem Waukesha 145GZ o mocy 210 KM. Uzbrojenie pojazdu stanowił 1 karabin maszynowy: Browning M2 kal. 12,7 mm.
M4 High Speed Tractor powstał na podwoziu czołgu lekkiego M3 Stuart, co znacznie skróciło prace analityczne i wdrożenie pojazdu do produkcji seryjnej. Pojazd cechował się dobrą mobilnością w terenie, niezawodnością oraz łatwą obsługą w jednostkach polowych. Był także stosunkowo tani w produkcji. W US Army był wykorzystywany przede wszystkim jako ciągnik dla ciężki armat i haubic polowych (np. M1/M2 Long Tom) albo ciężkiej artylerii przeciwlotniczej (np. M1 AA Gun kal. 90 mm). Pojazd mógł również zabierać do 10 członków obsługi działa. Główną wersją rozwojową okazał się wóz M4A1, który posiadał wzmocnione zawieszenie. M4 High Speed Tractor był wykorzystywany przez wojska amerykańskie zarówno w rejonie Pacyfiku, jak i – przede wszystkim – w toku walk we Francji i zachodnich Niemczech w latach 1944-1945. Po zakończeniu II wojny światowej wiele tego typu pojazdów trafiło do sojuszników USA, m.in.: Grecji, Holandii, Japonii czy Pakistanu. Z US Army wozy M4 High Speed Tractor zostały wycofane w latach 60. XX wieku.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
