Wojna wietnamska, nazywana też II wojną indochińską (ang. Wietnam War) toczyła się od 1964 r. (wydarzenia w Zatoce Tonkińskiej) albo od 1965 r. (lądowanie pierwszych, większych sił amerykańskich w Wietnamie) do 1975 r., czyli do chwili zajęcia Wietnamu Południowego przez Wietnam Północny. Przeciwnikami w tej wojnie, były z jednej strony Stany Zjednoczone wspierające swego sojusznika, czyli Wietnam Południowy oraz Wietnam Północny, wraz z komunistyczną partyzantką Vietcong, wspierany (w taki lub inny sposób) przez ChRL oraz ZSRR. Przyjmuj się, że jednorazowo, maksymalnie, Wietnam Północny zaangażował w konflikt ok. 690.00 żołnierzy, Vietcong – ok. 200.000 ludzi, natomiast Stany Zjednoczone osiągnęły szczyt swego zaangażowania w 1969 r. kiedy to w Wietnamie znajdowało się ok. 540.000 amerykańskich żołnierzy. Bezpośrednią przyczyną konfliktu był roszczenia i ambicje Wietnamu Północnego do przejęcia władzy i kontroli nad swym południowym sąsiadem, na co nie mogły i nie chciały się zgodzić Stany Zjednoczone. Wojna wietnamska była doskonałym przykładem wojny partyzanckiej, w którym wysoce zaawansowane technologiczne siły zbrojne USA, ponosiły spore straty i finalnie przegrały w starciu z wojskami wyposażonymi nieporównywalnie gorzej. Warto dodać, że z czysto militarnego punktu widzenia wojska amerykańskie potrafiły zadawać swemu przeciwnikowi ogromne straty (np. ofensywa Tet z 1968 r.), ale na tzw. „froncie domowym” całkowicie ją przegrały. Często przyjmuje się, że wojna wietnamska została przegrana przez USA przede wszystkim z powodu napięć w amerykańskim społeczeństwie, jego niechęci do tej wojny oraz nieumiejętności amerykańskiego establishmentu do przekonywującego jej uzasadnienia. Wojna wietnamska zakończyła się ostatecznie w 1975 r. całkowitą porażką Stanów Zjednoczonych, które były zmuszone wycofać się z Wietnamu i pogodzić się ze zjednoczeniem Wietnamu przez komunistyczny rząd w Hanoi. Na pewien czas wyraźnie się również zmniejszył prestiż tego państwa na arenie międzynarodowej.
Wojna wietnamska (1964/1965-1975) to konflikt toczony pomiędzy rządem Wietnamu Południowego, wspieranym bardzo intensywnie (ekonomicznie, politycznie, militarnie) przez Stany Zjednoczone, a Wietnamem Północnym, wspieranym przez ZSRR oraz ChRL. W związku z bardzo trudnym terenem występującym w Wietnamie (dżungla, liczne cieki wodne i kanały, wzgórza) podstawowym rodzajem sił zbrojnych błyskawicznie okazała się piechota, a zwłaszcza lekka piechota o wysokiej mobilności i aeromobilności. Podstawową bronią strzelecką amerykańskiego piechura w Wietnamie był początkowo karabin półautomatyczny M14 kal. 7,62 mm. Jednak już od 1964 r. wprowadzano eksperymentalnie karabinek automatyczny M16 (początkowo jako XM16E1) kal. 5,56 mm, który od 1966 r. zaczął być podstawową bronią piechoty USA, od 1967 r. dostarczano już poprawione egzemplarze M16 A1. Broń, zwłaszcza w początkowych partiach produkcyjnych, nie była w pełni dopracowana, a poza tym wymagała bardzo starannego czyszczenia oraz była wysoce podatna na zabrudzenia i łatwo ulegało zacięciu. Ponadto, stosowano granatniki M79 kal. 40 mm. Rzadko natomiast stosowane pociski M72 i M72A1 LAW. Na szeroką skalę używano natomiast ckm-ów Browning M2 oraz rkm-ów M60. W toku wojny wietnamskiej podstawową jednostką taktyczną piechoty USA okazał się pluton. Jego struktura w piechocie liniowej, lekkiej oraz aeromobilne była niemal identyczna. Pluton składał się ze sztabu z porucznikiem lub podporucznikiem na czele i pododdziału przydzielonego z obserwatorem artyleryjskim, sanitariuszem oraz radiooperatorem. Jego główną siłę stanowiły trzy drużyny strzeleckie po 10 żołnierzy w każdej. Do tego dochodziła drużyna broni ciężkiej z dwoma rkm-mami M60 oraz dwoma działami bezodrzutowymi M67. Warto dodać, że powyższa organizacja była etatową, a w realiach wojny etat często odbiegał od realiów pola walki.
