U-booty Type IX były niemieckimi, oceanicznymi okrętami podwodnymi, których budowę zainicjowano w 1938 roku. Długość jednostek Type IX wynosiła zależnie od podtypu: od 76,5 m do 87,6 m, szerokość od 6,5 m do 7,5 m, a wyporność podwodna – od 1150 ton do 1800 ton. Prędkość maksymalna U-bootów Type IX na powierzchni wynosiła od 18 węzłów do 21 w., a maksymalna prędkość podwodna – ok. 7 węzłów. Uzbrojenie główne stanowiło 6 wyrzutni torpedowych kal. 533 mm: 4 dziobowe i 2 rufowe z łącznie 22-27 torpedami zabieranymi na pokład okrętu. Uzbrojenie dodatkowe to 1 działo kal. 105 mm, albo 1 działo kal. 105 mm, 1 działko przeciwlotnicze kal. 20 mm i 1 działko 37 mm na podtypach IX B, IX D-1 i IX D-2.
U-booty Type IX powstały jako rozwinięcie i znacznie udoskonalona wersja U-bootów Type I A. Zwiększono w nich wydatnie zasięg pływania, uzbrojenie artyleryjskie oraz torpedowe. W toku produkcji seryjnej powstało kilka podtypów tej klasy okrętów. Chronologicznie pierwszym był Type IX. Później powstał Type IX B, posiadający nieznacznie zwiększony zasięg pływania oraz wzmocnione uzbrojenie przeciwlotnicze. Kolejnym typem był Type IX C i C-40, które były większe od swoich poprzednich oraz znowu zwiększono w nich maksymalny zasięg działania – do niemal 25.000 km. Wreszcie ostatnimi wariantami były podtypy IX D-1 i IX D-2 w których zwiększono prędkość maksymalną do 21 węzłów na powierzchni oraz zapas zabieranych torped. W toku II wojny światowej okręty tego typu operowały przede wszystkim na Atlantyku, przeciwko alianckiej żegludze handlowej, ale też wyprawiały się na Ocean Indyjski.
U-booty Type VII były niemieckimi okrętami podwodnymi, których budowę zainicjowano w 1936 roku. Długość jednostek Type VII wynosiła zależnie od podtypu: od 64,5 m do 77,6 m, szerokość od 5,85 m do 7,3 m, a wyporność podwodna – od 725 ton do 1181 ton. Prędkość maksymalna U-bootów Type VII na powierzchni wynosiła ok. 17 węzłów, a maksymalna prędkość podwodna – ok. 8 węzłów. Uzbrojenie główne stanowiło 5 wyrzutni torpedowych kal. 533 mm z łącznie 11-16 torpedami zabieranymi na pokład okrętu. Uzbrojenie dodatkowe to 1 działo kal. 88 mm, 1 działko przeciwlotnicze kal. 20 mm albo 1 działo 37 mm oraz 2 zdwojone działka 20 mm na podtypach VII D i VII F.
U-booty Type VII były podstawowym niemieckim orężem w toku bitwy o Atlantyku oraz stworzyły serię najliczniej wyprodukowanych okrętów podwodnych w historii marynistyki! W toku produkcji seryjnej powstało kilka podtypów tej klasy okrętów. Chronologicznie pierwszym był Type VII A, który powstał w oparciu o sięgający korzeniami I wojny światowej, U-boot Type III. Początkowo posiadał jedynie 4 wyrzutnie torpedowe, ale cechował się bardzo dobrymi właściwościami konstrukcyjnymi – na przykład możliwością bardzo szybkiego zanurzenia. Kolejnym typem był Type VII B, który zabierał większą ilość torped zapasowych oraz miał mniejszy promień skrętu pod wodą. Posiadał też zmieniony układ steru. Najliczniej produkowanym był Type VII C, który posiadał na wyposażeniu aktywny sonar, ale też posiadał większą maksymalną głębokość zanurzenia i już w pierwszych wersjach tego podtypu – wyraźnie zwiększony zasięg (na powierzchni do ok.16.300 km). Kolejną wersją był Type VII D, który pełnił rolę podwodnego minowca. Ostatnim wprowadzonym do służby był Type VII F, który zaprojektowano jako podwodny transportowiec torped, poprzez dodanie za kioskiem specjalnej sekcji. Jednak w związku ze zmianami realiów walki na Atlantyku i skróceniem zasięgu patroli innych U-bootów Type VII F był używany jako podwodny transportowiec. W okresie od 1936 do 1945 roku powstało ok. 700 okrętów podwodnych tego typu.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
