Pierwszą jednostką paramilitarną, która miała w nazwie skrót SS (niem. Schutz Staffel) była osobista ochrona dyktatora III Rzeszy o nazwie Leibstandarte Adolf Hitler, która została oficjalnie sformowana w 1933 roku. Od 1934 r. SS był formacją niezależną, na której czele stał Heinrich Himmler. Z czasem sformowano dalsze jednostki SS, między innymi SS-Totenkopfverbände oraz SS-Verfügungstruppe. Warto dodać, że ta ostatnia była szkolona podobnie do regularnych jednostek piechoty Wehrmachtu. Na stosunkowo niewielką skalę jednostek SS użyto bojowo w czasie walk w Polsce w 1939 r. oraz w kampanii francuskiej w 1940 roku. Pierwsze jednostki przeznaczone od początku do walk na froncie utworzono w połowie 1940 r. nadając im określenie Waffen SS. Początkowo werbunek do nich był ochotniczy, przeprowadzany także wśród ludności nie-niemieckiej, ale z czasem zaczęto stosować obowiązkowy pobór. W ramach Waffen-SS sformowano wiele dywizji o różnej wartości bojowej. Niemniej kilka z nich (np. 1 Dywizję Pancerną SS LAH, 2 Dywizję Pancerną SS Das Reich czy 12 Dywizję Pancerną SS Hitlerjugend) można uznać za jednostki elitarne, o bardzo wysokiej wartości bojowej i często wyposażone w najlepszy dostępny sprzęt. Swe niemałe walory wykazały nie tylko na froncie wschodnim (1941-1945), zwłaszcza w toku walk pod Charkowem w 1943 r., ale też w toku bojów we Francji w 1944 roku. Inna sprawa, że jakość kadry dowódczej tych jednostek była w niejednym przypadku dyskusyjna, a wielu żołnierzy Waffen-SS dopuściło się w toku II wojny światowej zbrodni wojennych.
Niemieckie doświadczenia wyniesione z I wojny światowej, wskazywały jednoznacznie na ogromną rolę artylerii na polu walki oraz nierzadko decydujący wpływ, jaki artyleria wywierała na działania piechoty. Jednocześnie jednak ograniczenia traktatu wersalskiego z 1919 r. utrudniały rozwój tego rodzaju broni w Niemczech w latach 20. XX wieku, a w szczególności – wprowadzania ciężkiej artylerii do jednostek linowych. Ten stan rzeczy uległ zmianie po objęciu władzy przez nazistów w 1933 r., kiedy to rozpoczął się proces właściwie niczym nie skrępowanych zbrojeń. Wiele opracowanych wcześniej modeli dział weszło do szerokiej produkcji. Wprowadzono wówczas (po 1933 r.) do służby na naprawdę szeroką skalę kilka nowych rodzajów dział w tym między innymi: 10.5 cm leFH 18 czy 15 cm sIG 33, czyli podstawową lekką i ciężką haubicę niemieckiej piechoty w czasie II wojny światowej. Warto dodać, że armia niemiecka przykładała do roli artylerii (a zwłaszcza artylerii ciężkiej) na polu walki dużą wagę. Przykładowo, niemiecka dywizja piechoty w chwili wybuchu II wojny światowej miała etatowo na stanie 20 lekkich dział piechoty kal. 75 mm, 6 ciężkich dział kal. 150 mm, 36 lekkich haubic kal. 105 mm oraz 12 ciężkich haubic kal. 150 mm. Warto dodać, że niemiecka taktyka użycia artylerii stawiała nacisk przede wszystkim na celność ostrzału, co z kolei odbijało się czasami negatywnie na jej tempie wchodzenia do akcji.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
