Kübelwagen (Volkswagen Typ 82) to niemiecki, lekki samochodów terenowy z okresu II wojny światowej. Jego pierwsze prototypy powstały w latach 1938-1939, a produkcja seryjna była realizowana w okresie 1940-1945. W sumie powstało ok. 53.000 egzemplarzy tego wozu. Kübelwagen liczył sobie ok. 3,74 m długości, przy szerokości liczonej na 1,6 m oraz wysokości całkowitej rzędu 1,65 metra. Masa własna dochodziła do 725 kilogramów. Napęd zapewniał pojedynczy silnik 4-cylindrowy o mocy 23 KM lub 25 KM i pojemności 1 litra lub 1,1 litra. Prędkość maksymalna sięgała 80 km/h.
Kübelwagen został opracowany na potrzeby niemieckiego Wehrmachtu jako nowy, lekki samochód terenowy dostosowany do przewozu minimum 3 żołnierzy oraz ręcznego karabinu maszynowego, wraz z zapasem amunicji. W celu maksymalnego obniżenia kosztów produkcji oraz przyspieszenia prac badawczo-rozwojowych konstrukcja samochodu została oparta o cywilny VW Typ 1, czyli późniejszego popularnego „Garbusa”. Co ciekawe, postanowiono pierwotnie zachować nawet niemal takie samo podwozie oraz układ z napędem na tylną oś (4x2). Po przejściu prób poligonowych, eksperymentalnym użyciu bojowym w toku walk w Polsce w 1939 r., oraz sporej serii mniejszych i większych modernizacji, produkcja Kübelwagena wystartowała w zakładach VW w 1940 roku. Jako ciekawostkę można odnotować, że pierwsza parta była produkowana w Stuttgarcie, ale produkcja bardzo szybko została przeniesiona do Wolfsburga. Kübelwagen okazał się bardzo udanym pojazdem, który był używany do końca II wojny światowej, na właściwie wszystkich jej frontach przez wojska niemieckiego – od Afryki Północnej po front wschodni. W oparciu o jego konstrukcja został opracowany pojazd amfibijny Schwimmwagen.
Pomimo przegranej w I wojnie światowej, niemiecki korpus oficerski w okresie międzywojennym nadal postrzegał główny środek do zwycięstwa w przyszłej wojnie w operacji ofensywnej. Wyciągnął zatem inne doświadczenia z Wielkiej Wojny, aniżeli jego francuski odpowiednik. Bazując na doświadczeniach z lat 1914-1918, między innymi na taktyce infiltracji stosowanej przez oddziały Stosstruppen, ale też dostrzegając intensywny rozwój lotnictwa i broni pancernej, część niemieckiego korpusu oficerskiego (np. gen. Heinz Guderian) opracowała teoretyczne założenia tzw. wojny błyskawicznej (niem. Blitzkrieg), czyli dążenie do powalenia przeciwnika jedną, decydującą operacją ofensywną prowadzoną w możliwie krótkim czasie i przy maksymalnym natężeniu sił i środków. Podług tej ofensywnej doktryny wojny był też szkolony niemiecki korpus oficerski w latach 30. XX wieku oraz w toku wojny światowej. Warto też dodać, że niemieccy oficerowie niemal wszystkich szczebli w toku II wojny światowej stosowali zasadę tzw. dowodzenia przez zadania (niem. Auftragstaktik), czyli nakreślali swym podwładnym zadanie do osiągnięcia oraz siły jakimi dysponowali, natomiast wykonanie zadania pozostwiali całkowicie w ich gestii. Taki model dowodzenia, opierający się na bardzo dobrze i jednolicie wyszkolonych oficerach, prowadził do tego, że armia niemiecka była wysoce elastyczna w działaniu i potrafiłą reagować szybciej na różnych szczebalch, aniżeli ich przeciwnicy (np. armia francuska w toku kampanii z 1940 r. czy armia sowiecka z 1941 r.). System ten zdał egzamin (zwłaszcza na niższych szczeblach) w toku całej II wojny światowej. Warto też dodać, że w niemieckim korpusie oficerskim z okresu II wojny światowej służyło wielu nieprzeciętnych dowódców, między innymi: Erich von Manstein, Heinz Guderian, Erwin Rommel czy Walter Model.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
