RAF (pełna angielska nazwa: Royal Air Force) to brytyjskie siły powietrzne, które zaczęły nosić taką nazwę w kwietniu 1918 roku. Wcześniej nosiło miano Royal Flying Corps. Od kwietnia 1918 r. stały się również niezależnymi siłami powietrznymi, nie podlegającymi dowództwu armii lądowej czy marynarki wojennej. Przez znaczną część okresu międzywojennego, RAF nie brał udziału w żadnym poważniejszym konflikcie militarnym zajmując się przede wszystkim zadaniami komunikacyjnymi i transportowymi. Jednak w obliczu rosnącego zagrożenia ze strony nazistowskich Niemiec, w 1936 r. przeprowadzono reorganizację RAF wyodrębniając w jego łonie trzy dowództwa: obrony wybrzeża, myśliwskie oraz bombowe. Od połowy lat 30. XX wieku rozpoczęto też proces wdrażania nowych typów samolotów, jak chociażby Hawker Hurricane (oblot prototypu w 1935 r.) czy Supermarine Spitfire (oblot prototypu w 1936 r.). Rozpoczęto też i kontynuowano ze sporymi sukcesami proces budowy sieci radarowej na terenie Anglii i Szkocji, która z czasem została nazwana Chain Home. Dywizjony RAF wzięły udział w działaniach bojowych od początku II wojny światowej, a za największy sukces brytyjskich sił powietrznych uważa się zwycięstwo w Bitwie o Anglię (1940 r.), odniesione pomimo przewagi liczebnej po stronie niemieckiej, a przy wsparciu pilotów z wielu krajów – w tym z Polski. Warto dodać, że w toku tych zmagań poddano głębokiej reformie taktykę walki myśliwskiej. RAF położył też wielkie zasługi w obronie powietrznej Malty przez włoskimi i niemieckimi siłami powietrznymi. Współuczestniczył też we właściwie każdej, większej brytyjskiej ofensywie lądowej od 1942 do 1945 roku. Samodzielnie, a później wraz z bombowcami amerykańskimi, realizował bombardowania strategiczne Niemiec. Bez wątpienia RAF w toku II wojny światowej okazał się jednymi z najpotężniejszych sił powietrznych w toku tego konfliktu.
Wojskowe Siły Powietrzne (w alfabecie łacińskim ros. Wojenno-Wozdusznyje Siły, w skrócie VVS albo WWS) to jeden z rodzajów radzieckich sił zbrojnych, który powstał krótko po rewolucji październikowej z 1917 roku. Intensywny rozwój radzieckiego lotnictwa wojskowego miał miejsce od początku lat 30. XX wieku, kiedy to powiększano ten rodzaj sił zbrojnych, ale też wprowadzono nowe rodzaje samolotów, jak chociażby myśliwce I-15 czy I-16 albo takie bombowce jak SB-2 czy DB-3. Warto dodać, że owe niektóre typu tych samolotów, użyte w toku wojny domowej w Hiszpanii (1936-1939) nie ustępowały w znaczący sposób swym włoskim czy niemieckim odpowiednikom w początkowym jej okresie. Jednak pojawienie się maszyn pokroju Me-109 czy He-111 zmieniło ten stan rzeczy. Można przypuszczać, że pośrednio przyspieszyło również w okresie 1939-1941 wprowadzanie do VVS nowych samolotów – zwłaszcza maszyn myśliwskich, takich jak Jak-1 czy ŁaGG-3. Jednak w początkowym okresie wojny z Niemcami (lata 1941-1945) lotnictwo radzieckie ponosiło olbrzymie straty. Można je tłumaczyć chociażby brakami w dobrze wyszkolonej kadrze oficerskiej (pokłosie stalinowskich czystek z lat 30. XX wieku), gorszym wyszkoleniu indywidualnym radzieckich pilotów w porównaniu z ich niemieckimi przeciwnikami czy gorszej taktyce stosowanej przez pilotów radzieckich. Jednak w toku II wojny światowej w mniejszym lub większym stopniu braki te nadrobiono, a radzieckie lotnictwo było zasilane nowymi (dobrymi lub bardzo dobrymi) typami samolotów, by wymienić całą rodzinę samolotów Jakowlewa: Jak-3, Jak-7 czy Jak-9. Nie od parady były też osiągnięcia radzieckiego przemysłu lotniczego, który od czerwca 1941 do maja 1945 roku wyprodukował ok. 157 tys. maszyn! Warto dodać, że WWS jako jedyne siły powietrzne w II wojnie światowej wprowadziły program mający szkolić kobiety do liniowej służby lotniczej w charakterze pilotek myśliwców i bombowców. Efektem tego programu były chociażby osiągnięcia Lidii Litwiak czy Jekateriny Butanowej.
W toku II wojny światowej, amerykański siły powietrzne, czyli USAAF (ang. United States Army Air Force) nie były samodzielnym rodzajem sił zbrojnych i formalnie podlegały dowództwu armii. W toku tego konfliktu stały się najpotężniejszym lotnictwem wojskowym na świecie, a w chwili zakończenia działań wojennych liczyły ok. 2,25 miliona ludzi! Dzięki temu, że amerykański przemysł lotniczy był jednym z najnowocześniejszych i najwydajniejszych na świecie USAAF doczekały się bardzo wielu udanych, a chwilami świetnych, modelów samolotów. Warto pamiętać, że w latach 1940-1945 wyprodukował on w sumie ok. 295 tys. maszyn, a zatem więcej niż przemysł lotniczy Niemiec, Włoch i Japonii razem wziętych. Co więcej wśród tych tysięcy wytworzonych maszyn można wskazać bardzo udane myśliwce P-38 Lightning, P-47 Thunderbolt czy P-51 Mustang, bombowce taktyczne B-25 Mitchell albo B-26 Marauder, ale też legendarne wręcz bombowce strategiczne B-17 Flying Fortress oraz B-29 Super Fortress. Także system szkolenia pilotów USAAF można uznać za udany i przemyślany, bowiem był on w stanie dostarczyć do skokowo wręcz rozrastających się sil powietrznych, dobrze wyszkolonych pilotów. Warto też pamiętać, że w przeciwieństwie do lotnictwa niemieckiego, załogi i piloci amerykańscy byli rotowani i po odsłużeniu określonego czasu najczęściej wracali do kraju, do jednostek szkoleniowych, przekazując swe doświadczenia dalej. Fakt ten może tłumaczyć, dlaczego amerykańskie asy myśliwskie (jak np. Richard Bong czy Thoma McGuire) posiadali „jedynie” po kilkadziesiąt zestrzeleń w porównaniu z kilkuset zestrzeleniami asów niemieckich (np. Ericha Hartmanna czy Gerharda Barkhorna).
Produkty firmy ICM są objęte dożywotnią gwarancją i bezpośrednim serwisem producenta.
Nawet jeśli samemu uszkodzisz element możesz zgłosić prośbę o otrzymanie nowego!
Wystarczy wypełnić formularz dostępny pod poniższym adresem:
https://icm.com.ua/contacts/
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
