W toku II wojny światowej British Army sformowało w sumie 43 dywizje piechoty (ang. Infantry division). W chwili rozpoczęcia wojny etat dywizji liczył ok. 13.800 oficerów i żołnierzy, natomiast w 1944 r. liczba ta wzrosła do ok. 18.300 ludzi. Ta znaczna zmiana w etacie wynikała przede wszystkim ze wzrostu różnego rodzaju pododdziałów wsparcia, a nie zwiększenia liczby samych piechurów. W 1944 r. brytyjska dywizja piechoty składała się z trzech brygad piechoty, z których każda posiadała własną kwaterę, pluton sztabowy, 3 bataliony piechoty, pododdziały inżynieryjne. Warto dodać, że pojedynczy batalion piechoty posiadał ok. 780 oficerów i żołnierzy oraz posiadał liczne jednostki wsparcia (np. pluton moździerzy czy pluton rozpoznawczy). W składzie dywizji znajdowała się również de facto brygada artylerii z pięcioma pułkami artylerii (w tym jednym ppanc i jednym plot), batalion karabinów maszynowych i moździerzy oraz pododdziały rozpoznania, łączności czy saperów. Istotnym elementem zwiększającym mobilność brytyjskiej dywizji piechoty było jej pełen zmotoryzowanie. Podstawową broń strzelecką brytyjskiego piechura był karabin Lee Enfield No.1 albo No.4. Jako broń maszynową wykorzystywano między innymi pistolety maszynowe Sten, ręczne karabiny maszynowe Bren czy Kariny maszynowe Vickers. Najczęściej stosowaną bronią przeciwpancerną był armaty 2- i 6-funtowe kal. 40 i 57 mm, a później także armaty 17-funtowe kal. 76 mm. Z kolei podstawowym uzbrojeniem artylerii polowej była bardzo udana haubica Ordnance QF 25-pounder.
W toku II wojny światowej stosunek państw Osi, zwłaszcza Niemiec, do ludności cywilnej zamieszkującej podbite przez te państwa obszary Europy był bardzo różny. Można przyjąć, że im bardziej na zachód tym polityka ta była mniej ludobójcza i mniej brutalna. Za przykład może tu posłużyć Francja, która w 1940 r. została podzielona na dwie części – okupowaną przez wojska niemieckie i włoskie oraz tzw. Państwo Vichy, które zachowało pozory niezależności i które zresztą ściśle kolaborowało z III Rzeszą. Na terenach okupowanej Francji Niemcy rekwirowali na potęgę, starali się wykorzystać tamtejszą bazę przemysłową we własnym wysiłku wojennym, wymuszali dostarczanie kontyngentów pracowników przymusowych i bezpardonowo rozprawiali się z ruchem oporu, nie dążyli jednak do wymordowania i unicestwienia francuskiego narodu. Inne przykłady to chociażby utworzenie rządów w mniejszym lub większym stopniu współpracujących z Niemcami w Holandii albo Norwegii. Natomiast im dalej na wschód Europy, tym bardziej polityka niemiecka okazywała się bardzie ludobójcza. Za przykład może tu posłużyć polityka niemiecka w Polsce, gdzie okupant dążył do germanizacji części ludności, a Generalne Gubernatorstwo traktował jako rezerwuar darmowej siły roboczej. Wraz z wprowadzeniem tzw. Generalplan Ost z 1941 r. III Rzesza zakładała, że spora część społeczeństwa polskiego zostanie albo wymordowano albo przymusowo przesiedlona. Podobnie ludobójczą politykę III Rzesza prowadziła też na zachodnich terenach ZSRR okupowanych od 1941 roku. Makabrycznym, wspólnym mianownikiem niemieckiej polityki okupacyjnej w zachodniej i wschodniej Europie było dążenie do wymordowania ludności żydowskiej mieszkającej na tych obszarach. Zbrodnia przeszła do historii jako Holocaust albo Szoah (hebr. Zagłada). Bezpieczne i zapewne zaniżone szacunki podają, że w toku całej II wojny światowej zmarło lub zostało zamordowanych ok. 23,7 miliona cywilów….
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat