Bernard Law Montgomery, 1. wicehrabia Montgomery of Alamein urodził się w listopadzie 1887 r., a zmarł w marcu 1976 roku. Był brytyjskim marszałkiem polnym oraz jednym z najlepszych dowódców Imperium Brytyjskiego z okresu II wojny światowej. Bernard Law Montgomery po ukończeniu ukończył edukację średnią w St. Paul’s School, a teoretyczne wykształcenie wojskowe pobierał w Akademii Militarnej w Sandhurst, którą to szkołę ukończył w 1908 r. w wieku 21 lat. Służba wojskowa rozpoczęła się od przydziału do 1. Królewskiego Pułku Piechoty i wysłania do Indii. Bernard Law Montgomery wziął bardzo aktywny udział w I wojnie światowej: brał udział w walkach pod Ypres oraz Baileul w 1914 r., gdzie został ciężko ranny. Został za te bitwy odznaczony Distinguished Service Order. W 1916 r. walczył nad Sommą, już jako oficer sztabowy. W lipcu 1918 r. zostaje mianowany podpułkownikiem i szefem sztabu 47 Dywizji Piechoty. Aktywnie służył też w British Army w okresie międzywojennym, uzyskują stopień brygadiera. Swoje działania w II wojnie światowej rozpoczął od kampanii francuskiej w 1940 roku, jako dowódca 2 Korpusu BEF (ang. British Expeditionary Force). Zasłużył się w toku odwrotu spod Dunkierki. Lata 1940-1942 spędził na Wyspach Brytyjskich. W 1942 r. został skierowany do Afryki Północnej, gdzie otrzymał dowództwo nad 8. Armią. Dowodząc tymi siłami najpierw zahamował niemieckie postępy pod Alam El-Halfa, a później pobił wojska Osi w bitwach pod El-Alamein, odnosząc swoje największe i najsłynniejsze zwycięstwo. Dowodził później 8. Armię w czasie walk w Afryce Północnej, w toku lądowania na Sycylii oraz w południowych Włoszech w 1943 roku. Był jednym z wysokich rangą alianckich oficerów, którzy zaplanowali i wdrożyli plan lądowania w Normandii w czerwcu 1944 r. Po lądowaniu jego siły walczyły w rejonie Caen, gdzie pomimo licznych taktycznych porażek ostatecznie odniósł zwycięstwo. Później (wrzesień 1944) nadzorował nieudaną operację Market-Garden. Po II wojnie światowej pełnił ważne stanowiska w strukturze armii brytyjskiej, a później także NATO. Karierę wojskową zakończył w 1958 roku.
George Patton (właściwie: George Smith Patton Junior) urodził się w 1885 r., a zmarł w 1945 roku. Był jednym z najbardziej rozpoznawalnych i zdaniem wielu – jednym z najlepszych amerykańskich generałów doby II wojny światowej. Pierwsze doświadczenia wojenne zdobywał w toku misji gen. Pershinga do Meksyku w 1917 roku, a później uczestniczył w I wojnie światowej w Europie. Był głównym organizatorem amerykańskiego korpusu pancernego w toku tego konfliktu, ale walczył też na pierwszej linii frontu gdzie został ciężko ranny. Za męstwo w obliczu wroga udekorowany orderami Purple Heart oraz Distinguished Service Cross. Generał George Patton rozpoczął swój udział w II wojnie światowej od udziału w operacji Torch, czyli lądowania Aliantów w Afryce Północnej (koniec 1942 r.). Następnie walczył na Sycylii (1943 r.), gdzie jednak doszło do incydentu ze spoliczkowaniem żołnierza cierpiącego na zespół stresu pourazowego. W związku z nim został odsunięty od komendy na dłuższy czas. Powrócił na linię frontu na czele 3. Armii USA w toku operacji Cobra w sierpniu 1944 r., gdzie wykazywał się sporym zmysłem taktycznym i umiejętnym koordynowaniem działań wojsk lądowych oraz lotnictwa. Prawdopodobnie największą sławę przyniosły mu dokonanie 3.Armii w toku operacji w Ardenach na przełomie lat 1944-1945, kiedy to potrafił w niesamowicie szybkim tempie zmienić front działania swej armii i przejść do kontrataku. Zginał w wypadku samochodowym na terenie okupowanych Niemiec. Generał George Patton był postacią nieszablonową, o wielkich talentach organizacyjnych, sporych umiejętnościach taktycznych i operacyjnych, wykazując duże męstwo osobiste. Jednocześnie nosił przydomek „krew i bebechy” (ang. blood and guts), wierzył, że jest reinkarnacją rzymskiego legionisty i napoleońskiego generała.
Erwin Rommel (pełne imię i nazwisko: Erwin Johannes Eugen Rommel) urodził się w 1891 r., a zmarł prawdopodobnie wymuszoną śmiercią samobójczą w 1944 roku. Był jednym z najsłynniejszych niemieckich generałów doby II wojny światowej – nosił przydomek Lisa Pustyni. Erwin Rommel swoje doświadczenie wojenne zdobywał już od pierwszych tygodni I wojny światowej. W jej toku, jako oficer piechoty, działał w Argonach we Francji, we Włoszech i w Rumunii. W toku tego konfliktu nie rzadko wykazywał się odwagą osobistą oraz umiejętnym, osobistym prowadzeniem swych oddziałów do walki. Za dokonania na froncie włoskim otrzymał najwyższy order cesarskich Niemiec – Pour Le Merite. Po 1918 roku pozostał w Reichswerze. W tym okresie napisał też świetną i wciąż aktualną książkę „Piechota atakuje!” (niem. „Infanterie greif an!”). Na początku II wojny światowej, w uznaniu zasług, pełnił obowiązki zwierzchnika Kwatery Głównej Adolfa Hitlera w Polsce. Jednak już w lecie 1940 r. z ogromnymi sukcesami dowodził niemiecką 7. Dywizją Pancerną w toku kampanii francuskiej. Natomiast w latach 1941-1943 prowadził do walki Afrika Korps w toku jego walk w Afryce Północnej, nie rzadko w tym czasie prezentacją działanie nieszablonowe, odważne, skrajnie ofensywne, nie liczące się jednak czasami z uwarunkowaniami logistyki. Finalnie, w związku przede wszystkim z przewagą liczebną wojsk alianckich oraz własnymi problemami z zaopatrzeniem – kampania w Afryce Północnej została przegrana przez państwa Osi. W okresie 1943-1944 pełnił wysokie stanowiska dowódcze na terenie Francji. W związku z niejasną do dnia dzisiejszego rolą feldmarszałka Erwina Rommla w zamachu na Hitlera z 20 lipca 1944 roku – został najpewniej zmuszony do popełnienia samobójstwa w październiku 1944 roku.
Dwight David Eisenhower (pseudonim Ike) urodził się w październiku 1890 r., a zmarł w marcu 1969 roku. Był jednym z najwyżej postawionych amerykańskich generałów w okresie II wojny światowej, dowódcą wojsk alianckich operujących w Europie północno-zachodniej w latach 1944-1945, wreszcie – dwukrotnym prezydentem Stanów Zjednoczonych. Dwight David Eisenhower wstąpił do Akademii West Point, „kuźni” amerykańskich kadr oficerskich, w 1911 r., a naukę w niej ukończył w 1915 roku. Co ciekawe, w chwili przystąpienia USA do I wojny światowej nie został skierowany na front. W latach 1925-1926 studiował na Akademii Sztabu Generalnego w Fort Leavenworth, a krótko później ukończył kolejne studia z zakresu wojskowości, między innymi w Army War College. W 1941 r. otrzymał awans do stopnia generała brygady. W listopadzie 1942 r. został dowódcą sił amerykańskich i alianckich lądujących w Afryce Północnej w ramach operacji Torch. Z powodzeniem dowodził też i nadzorował operację desantową na Sycylii w lipcu 1943 roku. W grudniu 1943 r. został mianowany głównodowodzącym siłami przygotowującymi się do lądowania w Normandii w czerwcu 1944 roku. W znaczący sposób przyczynił się do udanego przeprowadzenia operacji Overlord oraz późniejszych działań wojsk alianckich we Francji, krajach Beneluksu oraz zachodnich Niemczech. Za błędy poczytuje mu się przede wszystkim zgodę na operację Market-Garden oraz zaskoczenie, jakim była niemiecka ofensywa w Ardenach w zimę lat 1944/1945. Po II wojnie światowej kontynuował karierę wojskową. W 1952 r. definitywnie zakończył karierę wojskową, a w 1953 r. został zaprzysiężony na prezydenta USA, później wygrywając także swoją reelekcję. Dwight David Eisenhower zmarł w dniu 29 marca 1969 roku.
Douglas George MacArthur urodził się w styczniu 1880 r., a zmarł w kwietniu 1964 roku. Był jednym z najwyżej postawionych amerykańskich generałów w okresie II wojny światowej. Został uhonorowany Medalem Honoru i jako jeden z jedynie pięciu generałów w dziejach USA uzyskał stopień generała armii (ang. General of the Army). Douglas George MacArthur wywodził się z rodziny o wojskowych tradycjach, a jego ojciec był generałem brygady w armii Unii w czasie wojny secesyjnej (1861-1865). W 1893 r. wstąpił, a może lepiej został wysłany przez rodziców, do West Texas Military Academy, który ukończył celująco. W 1898 r. wstąpił do Akademii West Point, „kuźni” amerykańskich kadr oficerskich, a w 1903 r. ukończył ją uzyskując pierwszą lokatą i jeden z najlepszych wyników w dziejach tej Akademii! Swoją służbę wojskową rozpoczął na Filipinach, a później wraz ze swym ojcem – gubernatorem wojskowym Filipin – odbył podroż po Dalekim Wschodzie. Wziął czynny udział w I wojnie światowej, a w 1918 r. uzyskał awans do stopnia generała brygady. Krótko po zakończeniu Welkin Wojny został komendantem West Point, a w latach 1930-1935 pełnił obowiązki szefa sztabu wojsk lądowych. Jako ciekawostkę można podać fakt, iż w 1932 r. odwiedził Polskę i spotkał się z marszałkiem Piłsudskim. W toku II wojny światowej walczył na Dalekim Wschodzie przeciwko Japonii. W początkowym okresie konfliktu dowodził wojskami amerykańskimi na Filipinach, ale na rozkaz prezydenta USA, udał się do Australii. W latach 1942-1945 sprawował naczelną komendę nad wszystkimi wojskami alianckimi działającymi w rejonie południowo-zachodniego Pacyfiku. Z powodzeniem prowadził operacje na Nowej Gwinei, a w toku tego okresu dowodził aż 46 udanymi operacjami desantowymi. Wziął też czynny udział w czasie operacji na Filipinach w 1944 roku. Od kwietnia 1945 r. przygotowywał plany do operacji desantowej na Wyspy Japońskie, które jednak nigdy nie zostały zrealizowane. Po II wojnie światowej dowodził siłami okupacyjnymi w Japonii i położył solidne podwaliny pod demokratyzację tego kraju. Okazał się w Kraju Kwitnącej Wiśni dalekowzrocznym i nad wyraz sprawnym administratorem oraz jednym z twórców demokratycznej Japonii. Douglas George MacArthur dowodził również w czasie wojny koreańskiej (1950-1953) z powodzeniem realizując desant pod Inczhon. W 1951 r. został jednak zdymisjonowany ze stanowiska za niesubordynację.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
