Bitwa pod Stalingradem jest dość powszechnie uznawana za najkrwawszą, pojedynczą bitwę II wojnie światowej. Została stoczona pomiędzy Armią Czerwoną, a wojskami państw Osi – zwłaszcza Wehrmachtem – na froncie wschodnim w okresie od sierpnia 1942 r. do lutego 1943 roku. Doszło do niej w wyniku realizacji przez Wehrmacht planu o kryptonimie Fall Blau, który miał na celu opanowanie południowych obszarów ZSRR, dojście do Kaukazu oraz zajęcia pól roponośnych Majkopu czy Baku. Jednak w toku realizowania tego planu, w wyniku między innymi interwencji Adolfa Hitlera, jednym z głównych celów operacji stało się zajęcie miasta Stalingrad. Decyzja ta okazała się dla nazistowskich Niemiec jedną z najgorszych w dziejach II wojny światowej. Batalia stalingradzka przerodziła się bowiem w koszmarnie krwawe i bardzo ciężkie walki miejskie, w czasie których walczono o każdy dom czy ulicę, a linia frontu przebiegała nierzadko przez pokoje czy klatki schodowe w blokach mieszkalnych! Finalnie, w jej wyniku Wehrmacht poniósł wielką klęskę, a do radzieckiej niewoli dostała się całą 6. Armia wraz z feldmarszałkiem Friedrichem Paulusem. Szacuje się, że w to całej bitwy stalingradzkiej, wojska państw Osi straciły ok. 850.000 żołnierzy – zabitych, rannych i wziętych do niewoli. Bitwa pod Stalingradem oznaczała również zwrot w wojnie na froncie wschodnim, która zaczęła od tego momentu przybierać obrót korzystny dla ZSRR.
Decydujący wpływ na kształtowanie się organizacji oraz taktyki niemieckiej piechoty przed wybuchem II wojny światowej miały z jednej strony doświadczenia wypływające z poprzedniej wojny światowej, ale też prace teoretyczne powstające w latach 20. i 30. XX wieku, które często podkreślały konieczność postrzegania niemieckiej piechoty jako narzędzia prowadzenia wojny ofensywnej. Wpływało to zarówno na wyposażenie, jak i organizację niemieckiej dywizji piechoty, która w toku kampanii wrześniowej z 1939 roku liczyła 3 pułki piechoty, z których każdy dzielił się na 3 bataliony piechoty, kompanię artylerii oraz kompanię przeciwpancerną. Do tego dochodziły liczne jednostki wsparcia, między innymi: pułk artylerii z 4 dywizjonami artylerii (w tym jednym ciężkiej), batalion przeciwpancerny, batalion saperów czy batalion łączności. W sumie dywizja piechoty tzw. I fali mobilizacyjnej liczyła ok. 17.700 ludzi i posiadała znaczący komponent artyleryjski, ale też była obficie wyposażona w broń maszynową. Posiadała też nowoczesne i wydajne – jak na owe czasy – środki łączności i dowodzenia. W toku wojny dywizje piechoty ulegały transformacji – w 1943 r. część z nich została przekształcona w dywizje grenadierów pancernych. Natomiast od 1943 r. standardowa dywizja „tradycyjnej” piechoty liczyła ok. 12.500 ludzi (a nie ok. 17.700 ludzi jak w 1939 r.), zmniejszono też w niej komponent artyleryjski – zwłaszcza artylerii ciężkiej – natomiast znacząco poprawiono obronę przeciwpancerną. Przyjmuje się, że w toku całej II wojny światowej w Wehrmachcie służyło ok. 350 dywizji piechoty.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
