United States Marine Corps (USMC, pol. Korpus Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych) jest samodzielnym rodzajem sił zbrojnych USA. Jednostka powstała w listopadzie 1775 roku, a pierwszy odział tej jednostki został sformowany rok później. W XIX w. i na początku XX wieku żołnierze US Marines służyli przede wszystkim w regionie Ameryki Południowej i Środkowej, strzegąc amerykańskich interesów w tym rejonie świata. Wówczas również utarła się zasada, że to właśnie USMC jest przerzucany w rejon działań jako pierwszy spośród innych jednostek sił zbrojnych USA. Żołnierze Korpusu walczyli w I wojnie światowej, ale szczególną sławę zdobyli sobie w toku krwawych i ciężkich walk na Pacyfiku w latach 1941-1945, biorąc udział w takich bitwach jak Guadalcanal (1942-1943), Tarawa (1943), Iwo-Jima czy Okinawa (obie z 1945 r.). Nierzadko w obliczu wroga, żołnierze tej formacji wykazywali się sporą odwagą, czego przykładem może być np.,. John Basilone odznaczony Medalem Honoru za swe dokonana w czasie walk na Gudalcanal. Po 1945 r., żołnierze Korpusu walczyli chociażby w wojnie koreańskiej (1950-1953) czy zwłaszcza wojnie wietnamskiej (1964/1965-1975), ponosząc w tej ostatniej wojnie ciężkie straty. Po zakończeniu Zimnej Wojny żołnierze USMC wzięli udział chociażby w obu wojnach w Zatoce (1990-1991 i 2003). W chwili obecnej w Korpusie służy 182.000 żołnierzy, a w rezerwie znajduje się ok. 38.500 osób. Mottem Korpusu jest łacińska dewiza Semper Fidelis (pol. zawsze wierny).
Wojna koreańska (1950-1953) toczyła się pomiędzy wojskami Korei Południowej, wspieranej – z ramienia ONZ – przez wojska amerykańskie, ale też australijskie czy brytyjskie oraz wojskami KRLD, czyli Koreą Północną, wspieraną mniej lub bardziej oficjalnie przez ZSRR oraz ChRL. Największym ilościowo rodzajem amerykańskich sił zbrojnych walczących w Korei była rzecz jasna piechota. US Army oraz USMC skierowały do Korei kilka dywizji piechoty i piechoty i piechoty morskiej wśród nich między innymi: 2nd Infantry Division, 7th Infantry Division czy 1st Marine Division. Główną siła uderzeniową dywizji piechoty były trzy regimenty piechoty, wspierane przez artylerię dywizyjną oraz różnego typu pododdziały wsparcia (np. saperów, łączność czy logistykę). Przeciętnie, etatowo, dywizja liczyła w 1950-1951 r. od 12.500-13.650 oficerów i żołnierzy. Z czasem struktura dywizyjna okazała się niezbyt wydajna i zaczęto reorganizować jednostki piechoty w formacje brygadowe, stosunkowo dobrze nasycone artylerią, środkami łączności oraz pododdziałami saperów. Warto dodać, że podstawową bronią strzelecką amerykańskiego piechura była nadal karabin M1 Garand oraz jego zmodernizowana wersja M1 C/D Garand. Jako ręczny karabin maszynowy wykorzystywano też pamiętający II wojnę światową karabin M1918A2 BAR, a ciężkim karabinem maszynowym był M2 Browning. Warto dodać, że amerykańska piechota posiadała niezłe, zwłaszcza pod koniec konfliktu, ręczne uzbrojenie przeciwpancerne w postaci pancerzownic Bazooka i Super-Bazooka.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat