Nie wiesz czym skleić model kartonowy?
Przeczytaj nasz poradnik poświęcony klejom w modelarstwie kartonowym
Pafawag 3W to wagon typu otwartego, nierzadko nazywany potocznie węglarką, przeznaczony – jak sama nazwa wskazuje - do transportu węgla. Wagony były produkowane w okresie 1946-1950 przez m.in.: zakłady Pafawag we Wrocławiu. Ciężar własny pojedynczego wagonu wynosił 9,6 tony, a maksymalna ładowność dochodziła do 23 ton. Długość całkowita wagonu to 9,3 m. Maksymalna prędkość wagonu – tak ładowanego, jak i próżnego – to 80 km/h. W sumie (wraz z wersjami 4W i 11W) powstało ok. 69.000 egzemplarzy tego wagonu.
Wagon Pafawag 3W został zaprojektowany już w 1945 roku, niemal natychmiast po zakończeniu II wojny światowej. Pafawag 3W zachowywał ogólne gabaryty wagonu CIIA, ale był dłuży o 20 cm oraz posiadał ostoję o konstrukcji spawanej. Powiększył się także rozstaw osi (o 50 cm) i udało się zwiększyć ładowność. Wagony 3W były proste w konstrukcji o podwoziu wykonanym ze stali, ale ścianach i podłodze wykonanych z drewna. W związku z brakami produkcyjnymi wiele wagonów miało niewystarczająco rozbudowany układ hamulcowy. W 1954 roku pojawiła się wersja 11W, bardzo podobna do 3W, różniąca się zderzakami czy układem hamulcowym, produkowana zarówno na użytek krajowy, jak i na eksport.
