Italeri 35103 War Thunder UH-1C & MI-24D

Bell UH-1 Iroquois (nazywany potocznie Huey) to wielozadaniowy śmigłowiec produkcji amerykańskiej z okresu Zimnej Wojny oraz czasów współczesnych. Oblot prototypu miał miejsce w 1956 r., a maszyna weszła do służby w 1959 roku. Śmigłowiec – w wersji UH-1D – ma długość całkowitą rzędu 17,4 m, a średnica jego wirnika głównego wynosi 14,6 metra. Napęd zapewnia pojedynczy silnik Lycoming T-53-L-11 o mocy 1100 KM. Jego prędkość maksymalna w locie poziomym dochodzi do 220 km/h. Śmigłowiec posiada układ klasyczny z pojedynczym wirnikiem głównym oraz śmigłem na belce ogonowej.

Prace nad maszyną Bell UH-1, nazywaną potocznie Huey, wystartowały na początku lat 50. XX wieku, kiedy to US Army zgłosiła zapotrzebowanie na nowy śmigłowiec transportowy, ewakuacji medycznej (MEDAVAC) oraz wielozadaniowy. Położono w niej nacisk na możliwie prostą i klasyczną konstrukcję oraz wysoką niezawodność. Śmigłowce Bell UH-1 bardzo dobrze spisały się w toku wojny wietnamskiej (1964/1965-1975), gdzie przeszły swój chrzest bojowy. Ze względu na ich masowe użycie w tym konflikcie stały się nieomal symbolem tej wojny. W toku produkcji powstało bardzo wiele wersji rozwojowych tego śmigłowca, wśród których można wskazać między innymi: UH-1 C (wersja dostosowana do zabierania broni strzeleckiej oraz rakiet niekierowanych oraz posiadająca mocniejszy silnik w stosunku do wersji A i B), UH-1 D (podstawowa, transportowa, wersja produkcyjna) czy UH-1H (ulepszona wersja D z mocniejszą jednostką napędową). Warto dodać, że powstała również wersja UH-1Y Venom, ale ze względu na liczbę modernizacji i udoskonaleń należy ją raczej postrzegać jako oddzielny model śmigłowca. Śmigłowiec Bell UH-1 zyskał ogromną popularność i w różnych wersjach był lub jest nadal eksploatowany przez takie kraje jak na przykład: Argentyna, Brazylia, Boliwia, Chile, Gruzja, Japonia, Niemcy czy Włochy.

Mil Mi-24 (kod NATO: Hind) był  ciężkim śmigłowcem bojowym produkcji radzieckiej o konstrukcji w pełni metalowej półskorupowej, z podwoziem chowanym, w układzie klasycznym z wirnikiem nośnym i śmigłem ogonowym na belce . Napęd zapewniał dwa silniki turbowałowe TW-3-177MT różnych modeli o mocy 2200 KM każdy. Oblot pierwszego prototypu miał miejsce we wrześniu 1969 roku, a produkcja seryjna trwała od 1970 do 1983 roku. Głównym impulsem do opracowania Mi-24 były nowe założenia taktyczno – operacyjne Armii Radzieckiej, która w działaniach ofensywnych zaczęła pod koniec lat 60. XX wieku kłaść ogromny nacisk na wykorzystanie szturmowych śmigłowców bojowych. Pierwotnie nieźle w tej roli sprawdzał się Mi-8, jednak bazując na jego podzespołach postanowiono na stworzenie śmigłowca potężnie uzbrojonego, szybszego oraz wciąż mogącego przewieź do 8-10 żołnierzy desantu. Tak narodził się Mi-24 – maszyna na swój sposób rewolucyjna, unikalna w swej koncepcji i w chwili wprowadzenia do służby (początek lat 70. XX wieku) deklasująca wszelkie konstrukcje zachodnie. Stworzono bardzo wiele modernizacji wersji podstawowej (Mi-24). Pierwszą chronologicznie była wersja Mi-24A,w której polepszono ergonomię maszyny oraz dodano mocniejsze silniki. Później opracowano model Mi-24D, który cechował się innym kształtem kabiny już w układzie tandemowym oraz innym ułożeniem śmigła ogonowego. Powstała też wersja eksportowa o nazwie Mi-35. Bardzo udany Mi-24 był szeroko eksportowany do krajów Układu Warszawskiego, ale też np. Libii czy Etiopii. Śmigłowce Mi-24 wzięły udział w licznych konfliktach zbrojnych, m.in.: w toku interwencji wietnamskiej w Kambodży, ale przede wszystkim w wojnie w Afganistanie (1979-1989), gdzie Mi-24 stały się „koniem roboczym” wojsk radzieckich, cechując się przy tym wysoką skutecznością. Mudżahedini śmigłowcom Mi-24 nadali przydomek „diabelski rydwan”.