W połowie 1940r. rozpoczęły się próby w locie dwumiejscowej wersji szkolnej Jak-1, oznaczonej I-26UTI, UTI-26 lub Nr 27. Był to nieuzbrojony I-26 z dodaną drugą kabiną i podwójnymi sterownicami. Prototyp okazał się trudny w pilotażu, poddano go więc modyfikacjom. Powiększono statecznik pionowy, zmniejszono usterzenie poziome, przesunięto środek masy do przodu, zlikwidowano 2 z 4 zbiorników paliwa w płacie. Wersja seryjna miała nosić oznaczenie Jak-7 lub Jak-7 UTI, produkcji jednak nie rozpoczęto do wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej. Niedobór myśliwców w pierwszych miesiącach wojny spowodował readaptację Jaka-7 na jednomiejscowy samolot myśliwski. W miejscu tylnej kabiny instalowano dodatkowy zbiornik paliwa, przewożono niewielkie ładunki lub mechanika. Nowy samolot oznaczono Jak-7A. W 1941r. w Moskwie zbudowano 166 egzemplarzy tej wersji. Później w ramach ewakuacji przeniesiono produkcję do Nowosybirska i Kamieńca Uralskiego. Na początku 1942r. powstała udoskonalona wersja o poprawionej aerodynamice i chowanym kółku ogonowym, oznaczona Jak-7B, część samolotów otrzymała silniki WK-105PF o mocy 1240 KM. Łącznie do 1944r. zbudowano 6399 Jaków-7, przy czym produkcję wersji bojowej zakończono w 1943r. Pierwsze Jaki-7 pojawiły się w jednostkach myśliwskich na początku 1942r. Oprócz lotnictwa radzieckiego używała ich także francuska eskadra "Normandie". W lotnictwie polskim pierwsze Jaki-7B i Jaki-7W pojawiły się w składzie 1 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego (PLM) we wrześniu 1943r. Samoloty te były używane również w 9 i 11 PLM oraz w 15 Samodzielnym Zapasowym Pułku Lotniczym i w 1 Mieszanym Szkolno-Treningowym Pułku Lotniczym. Wykorzystywano je jako szkolno-treningowe i kurierskie. Niektóre Jaki-7B zostały przebudowane po wojnie na wersję dwumiejscową. Ostatnie Jaki-7 wycofano z użycia 23 IX 1946r. Jak-7 byl jednomiejscowym dolnopłatem, z kadłubem kratownicowym, spawany z rur stalowych, część przednia byla pokryta blachą duraluminiową (na wysokości kabiny sklejką), tylna oprofilowana drewnianymi listwami, kryta płótnem, płat drewniany, usterzenie metalowe. Podwozie klasyczne z kółkiem ogonowym. Napęd stanowił silnik 12-cylindrowy, rzędowy M-105P o mocy 1100 KM. Śmigło trójłopatowe, metalowe. Dane techniczne: długość: 8,5m, rozpiętość skrzydeł: 10m, wysokość: 2,75m, prędkość maksymalna: 560km/h, prędkość wznoszenia: 12m/s, pułap praktyczny: 9200m, zasięg maksymalny: 640km, uzbrojenie: stałe- 2 karabiny maszynowe SzKAS kal.7,62mm oraz 1 działko SzWAK kal.20mm.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
