S-75 Dźwina (oznaczenie NATO: SA-2 Guideline) był radzieckim, pociskiem rakietowym klasy ziemia-powietrze przeznaczonym do niszczenia celów na średnich i wysokich pułapach z okresu Zimnej Wojny. SA-2 był dwustopniowym pociskiem rakietowym o zasięgu do 45 kilometrów zdolnym do przenoszenia głowicy o masie do 200 kilogramów oraz będącym w stanie niszczyć cele na pułapie do 25.000 metrów.
Na początku lat 50. XX wieku amerykańskie siły powietrze zaczęły intensywnie rozwijać swoją flotę bombowców strategicznych (B-47, a później B-52), które miały zadawać atomowe ciosy na terenie ZSRR. Fakt ten, doprowadził do rozpoczęcia w 1953 roku przez Związek Radziecki prac nad nowym pociskiem przeciwlotniczym, którym finalnie stał się właśnie SA-2. Po raz pierwszy został on publicznie zaprezentowany w 1957 roku. Najpewniej w tym samym roku SA-2 zaczął być wprowadzany na szeroką skalę do jednostek przeciwlotniczych Armii Radzieckiej. W chwili wprowadzenia system prezentował wysokie zdolności bojowe i okazał się niemiłym zaskoczeniem dla USAAF. Swoją wartość udowodnił w 1960 roku, kiedy to rakieta SA-2 zestrzeliła samolot U-2 pilotowany przez Francisa Powersa. Broń ta była też sprzedawana przez ZSRR do Wietnamu Północnego i skutecznie ograniczała swobodę działania samolotów amerykańskich w toku wojny wietnamskiej (1964/1965-1975). Później wprowadzono wiele modernizacji systemu, z których najistotniejszy to S-75M Wołchow (oznaczenie NATO: SA-2C), o zdecydowanie wyższych parametrach, krótszym czasie reakcji oraz lepszych systemach naprowadzania. Pociski SA-2 były eksportowane do wielu krajów, m.in.: Bułgarii, Czechosłowacji, Egiptu, Mołdawii, Polski czy Rumunii. Wzięły też udział w wielu konfliktach zbrojnych. Poza wymienioną wcześniej wojną wietnamską, brały udział na przykład: w wojnie sześciodniowej (1967 r.), wojnach indyjsko-pakistańskich z lat 1965 i 1971, wojnie Yom-Kippur (1973 r.) czy wojnie iracko-irańskiej (1980-1988).
ZiŁ-131 to radziecki/rosyjski, terenowy samochód ciężarowy, którego pierwsze prototypy pojawiły się na początku lat 60. XX wieku. Produkcja seryjna trwała w latach 1966-2002 i została skoncentrowana w zakładach Ził w Moskwie.
ZiŁ-131 został opracowany i wdrożony do produkcji jako uzupełnienie i następca samochodu ZiŁ-157. W stosunku do swego poprzednika otrzymał przede wszystkim silnik generujący znacznie większą moc maksymalną (150 KM wobec 109 KM), co przełożyło się na wyraźnie lepsze osiągi oraz ładowność, która wzrosła z 4500 kg do 5000 kilogramów. Ponadto, w pełni załadowany model 131 może też holować naczepę o masie 5 ton. ZiŁ-131 posiada napęd na wszystkie koła (6x6) i cechuje się dobrymi zdolnościami do jazdy w terenie. Jest jednak mało ekonomiczny, ponieważ na drodze spala do 65 l paliwa na 100 km, a w terenie spalanie wzrasta do co najmniej 150 l na 100 kilometrów! Na podwoziu ZiŁ-a-131 powstało wiele wersji specjalistycznych, jak chociażby: samochód-śmieciarka, cysterna czy ciągnik siodłowy. Na tym samochodzie jest również montowana wyrzutnia niekierowanych pocisków rakietowych BM-21 Grad.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat