Początkowo jednostka Leibstandarte SS Adolf Hitler stanowiła ok.120-osobowy oddział straży przybocznej niemieckiego dyktatora, który zostal sformowany w marcu 1933 roku i był dowodzony przez Josepha „Seppa” Dietricha. Bardzo szybko jednostka rozrosła się do ok. 800-osobowego oddziału, a kryteria przyjęcia do niej były bardzo surowe. Kierowano się nie tylko zdolnościami fizycznymi kandydatów, ale stosowano w owym czasie tak absurdalne kryteria jak „czystość rasowa” i sprawdzano genealogię kandydatów nie rzadko do kilku pokoleń wstecz! W chwili wybuchu II wojny światowej jednostka była już pułkiem zmotoryzowanym i walczyła w kampanii wrześniowej (1939 r.), a później także w Belgii i we Francji w 1940 roku. W 1940 r. jednostka została rozbudowana do wielkości brygady, a w 1941 r. skierowano ją do kampanii na Bałkanach, gdzie między innymi walczyła na terenie Grecji. Od czerwca 1941 r. jednostka Leibstandarte SS Adolf Hitler brała udział w operacji Barbarossa. W lecie 1942 r. została przesunięta do Francji i przemianowana na dywizję grenadierów pancernych. Od początku 1943 r. dywizja walczyła na froncie wschodnim, na terenach Ukrainy, a w lecie tego samego roku brała udział w walkach na Łuku Kurskim. Na krótko (w 1943 r.) została przerzucona do Włoch, aby pod koniec 1943 r. znowu powróciła na front wschodni, już jako dywizja pancerna. Na początku kolejnego roku (1944 r.) dywizja została skierowana do Belgii, gdzie zostały odbudowane jej stany osobowe i park maszynowy. Od czerwca 1944 r. walczyła z aliantami zachodnimi w Normandii, ponosząc w toku tych walk ciężkie straty. W ich wyniku została wycofana do Niemiec i ponownie odbudowana – w grudniu 1944 r. jednostka brała udział w ofensywie w Ardenach, ale już w styczniu 1945 r. została przerzucona na Węgry. Jednak zostałą tam zdziesiątkowana, a w kwietniu tego samego roku jej niedobitki przedzierały się na zachód, aby poddać się wojskom alianckim. Jednostka Leibstandarte SS Adolf Hitler była uważana za najbardziej elitarną spośród dywizji Waffen SS i nie rzadko udowadniała swoją wysoką wartość bojową. Należy jednak pamiętać, że jej żołnierze w toku II wojny światowej dopuścili się wielu zbrodni wojennych, włączając to mordowanie jeńców (by wymienić zbrodnię w Taganrogu czy Malmedy) czy ludności cywilnej. Wielu żołnierzy i oficerów tej jednostki stanęło z tego tytułu (po 1945 r.) przed sądem – często będąc skazywanymi na kary śmierci.
Pierwsze czołgi w armii niemieckiej pojawiły się już u schyłku I wojny światowej – były to maszyny A7V. Po podpisaniu traktatu wersalskiego niemieckim siłom zbrojnym zabroniono rozwoju broni pancernej, ale strona niemiecka nie honorowała tych ograniczeń i potajemnie rozwijała broń pancerną. Natomiast po dojściu Adolfa Hitlera do władzy w 1933 r. ów rozwój stał się już całkowicie oficjalny, a w 1935 r. sformowana 1. Dywizję Pancerną. W okresie 1935-1939 sformowano też dalsze dywizje, a ich głównym sprzętem były wozy Pz.Kpfw: I, II, III oraz IV. Pojedyncza dywizja pancerna w tym czasie była złożona z brygady czołgów dzielonej na dwa regimenty pancerne, brygady piechoty zmotoryzowanej oraz pododdziałów wsparcia, między: rozpoznawczego, artylerii, przeciwlotniczego czy saperów. Etatowo liczyła ok. 300 czołgów. Warto również dodać, że niemieckie wojska pancerne (niem. Panzerwaffe) były szkolone i przygotowywane do realizowania doktryny wojny błyskawicznej, a nie – tak jak w wielu ówczesnych armiach – do wspierania działań piechoty. Kładziono zatem nacisk w szkoleniu „pancerniaków” na wymienność funkcji, samodzielność w podejmowaniu decyzji przez oficerów i podoficerów oraz jak najlepsze opanowanie techniczne posiadanych czołgów. Wszystko to zaowocowało wielkimi sukcesami niemieckiej broni pancernej w Polsce w 1939 r., ale zwłaszcza na zachodzie Europy w 1940 roku. Także w toku walk w Afryce Północnej – zwłaszcza w okresie 1941-1942 – niemieckie wojska pancerne okazywały się bardzo trudnym przeciwnikiem. Przed inwazją na ZSRR liczba niemieckich dywizji pancernych wzrosła niemal dwukrotnie, ale liczba czołgów w tych jednostkach zmalała do ok. 150-200 wozów. Także w toku walk na froncie wschodnim – zwłaszcza w latach 1941-1942 – niemieckie wojska pancerne górowały wyszkoleniem i organizacją nad swym sowieckim przeciwnikiem. Jednak kontakt z takimi wozami jak T-34 czy KW-1 wymusił wprowadzenie do linii w 1942 i 1943 r. czołgów Pz.Kpfw V oraz VI. Rosnące straty na froncie wschodnim, jak również przegrane batalie – pod Stalingradem czy Kurskiem – sprawiły, że niemiecka Panzerwaffe została osłabiona. W jej strukturze pojawiły się bataliony czołgów ciężkich (z 3 kompaniami czołgów), a w 1943 r. powołano dywizje grenadierów pancernych. Dawała też o sobie znać coraz wyraźniejsza przewaga strony radzieckiej, a od 1944 r. – konieczność równoczesnej walki z wojskami radzieckimi na wschodzie oraz aliantami na zachodzie. Przyjmuje się również, że to wtedy (w latach 1944-1945) wyszkolenie niemieckich wojsk pancernych było słabsze, aniżeli w okresie wcześniejszym i nie stanowiło już tak istotnej przewagi po stronie niemieckiej, niż wcześniej. Ostatnimi, zakrojonymi na dużą skalę, operacjami niemieckiej Panzerwaffe były ofensywy w Ardenach (1944-1945) oraz na Węgrzech (1945 r.).
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
