DISCONTINUED Adalbertus 48502 Zapory przeciwczołgowe Linii Zygfryda (Siegfried Line's Obstacles, 2 rows of 5)

Wraz z rozwojem broni pancernej pod koniec I wojny światowej oraz w okresie międzywojennym w wielu armiach europejskich zaczęto wdrażać mniej lub bardziej skuteczne stałe zapory przeciwczołgowe (ang. Anti-tank barricades albo Anti-tank obstacles). Rzecz jasna w toku II wojny światowej proces ten był kontynuowany.  W toku tego ostatniego konfliktu najczęściej stosowane dwa rodzaje zapór. Pierwszą z nich były tzw. zęby smoka (ang. dragon's teeth), czyli żelbetonowe bryły, często w kształcie ostrosłupów albo ostrosłupów ściętych, rzadziej graniastosłupów o wysokości do 120-140 centymetrów. Najczęściej ustawiano je w kilku rzędach, przed własnym stanowiskami artylerii przeciwpancernej. Były stosowane na szeroką skalę przez wojska niemieckie na tzw. Wale Atlantyckim, Linii Zygfryda, ale też w Międzyrzeckim Rejonie Umocnionym (MRU). Inną zaporą przeciwczołgową był jeż (ang. Czech Hedgehog) wykonany ze stali albo żelbetu i dostarczany na linię frontu najczęściej już w gotowych do zainstalowania modułach. W przypadku jeży stalowych były to prostu zespawane ze sobą trzy belki, które można było ustawić na ziemi i osadzić je w niej. W przypadku jeży żelbetowych przybierały one także trójramienny kształt, ale były znacznie cięższe. Taki rodzaj zapory przeciwczołgowej był stosowany po raz pierwszy przez armię czechosłowacką w latach 30. XX wieku (stąd nazwa a języku angielskim), ale też przez Wehrmacht na Wale Atlantyckim.

Linia Zygfryda (inne nazwa: Wał Zachodni) to system niemieckich umocnień oraz dzieł fortyfikacyjnych ciągnący się przez ok. 600 kilometrów wzdłuż granicy francusko-niemieckiej i luksembursko-niemieckiej od mniej więcej miasta Kleve do Bazylei. Prace nad tą linią rozpoczęto w 1936 r. i ukończono je do 1939 roku, przy czym linia została znacznie rozbudowana w 1944 roku. Pierwotnym jej celem było utrudnienie ewentualnej inwazji francuskiej na Niemcy z rejonu Alzacji i Lotaryngii. Stanowiła też swoistą niemiecka odpowiedź na francuską Linię Maginota. W 1944 r. miała powstrzymać aliancki atak na zachodnie Niemcy. Wał Zachodni był podzielony na trzy główne części: północną, południową oraz centralną, z których najdłuższa była strefa północna licząca ok. 250 kilometrów. Warto dodać, że na jesieni 1944 r. Linia Zygfryda okazała się przeszkodą całkiem trudną do pokonania dla nacierających z zachodu wojsk alianckich o czy mogą świadczyć chociażby walki stoczone w lesie Hürtgen na przełomie lat 1944/1945.