Browning M2 to amerykański, wielkokalibrowy karabin maszynowy kal. 12,7 mm, który powstał w latach 20. XX wieku i jest nadal produkowany. Pierwsze prototypy tej broni powstały w 1921 roku, a produkcja seryjna rozpoczęła się w 1932 roku i trwa nadal. Prędkość początkowa pocisku dochodzi do 858 m/s, a szybkostrzelność teoretyczna – 550 strzałów na minutę. Maksymalny zasięg strzału wynosi dla wersji produkowanych obecnie 4200 metrów. Masa broni bez podstawy to 38 kilogramów.
Browning M2 został opracowany na potrzeby wojsk amerykańskich walczących w I wojnie światowej, poprzez przebudowę karabinu Browning M1917, ale prace nad nim się przedłużały i wszedł do produkcji dopiero w 1921 r. pod oznaczeniem M1921, przede wszystkim na wyposażenie lotnictwa oraz marynarki wojennej USA. W 1933 roku karabin M1921 został gruntownie zmodernizowany poprzez przebudowanie komory zamkowej oraz uproszczenie konstrukcji niemal wszystkich podzespołów. Nowa broń uzyskała lepsze parametry balistyczne, stała się wysoce niezawodna oraz zmieniła oznaczenie na Browning M2. W 1938 roku powstał model M2HB z lufą chłodzoną powietrzem, dedykowany oddziałom piechoty. W toku II wojny światowej karabiny maszynowe M2 w różnych wersjach były powszechnie używane w jednostkach piechoty US Army oraz USMC, jak również na niemal wszystkich samolotach sił powietrznych oraz jako broń dodatkowa na pojazdach pancernych. Po II wojnie światowej broń była dalej modernizowana – przede wszystkim dążono do obniżenia jej masy oraz zmniejszenia kosztów jej produkcji – i pozostawała w aktywnej służbie w czasie wojen w Korei (1950-1953), Wietnamie (1964/1965-1975) oraz w toku obu operacji w Iraku (1990-1991 i 2003). W chwili obecnej Browning M2 w US Army pełni rolę broni wsparcia piechoty oraz podstawowego uzbrojenia dodatkowego lub głównego na wielu pojazdach opancerzonych (np. rodzina pojazdów Stryker) czy czołgach (np. M1 Abrams).
Browning M1919 to amerykański, ciężki karabin maszynowy (w skrócie: ckm) kalibru 7,62 mm, który wszedł do służby w US Army w 1919 r., a rozpoczęcie produkcji seryjnej miało miejsce w tym samym roku. Przyjmuje się, że w jej toku powstało ok. 440.000 egzemplarzy. W wersji M1919A4 długość broni sięga 96,4 cm, z czego długość lufy to 61 centymetrów. Całkowita masa karabinu (bez podstawy) to 14 kilogramów. W wersji M1919A4 szybkostrzelność sięga 600 strz./min., a prędkość początkowa pocisku to 853 m/s, przy zasięgu efektywnego strzału na poziomie 1400 metrów.
Ciężki karabin maszynowy M1919 został zaprojektowany przez uznanego konstruktora broni i rusznikarza Johna Mosesa Browninga na potrzeby US Army. Jego podstawą był karabin M1917, w którym jednak dokonano kilku bardzo istotnych zmian. Przede wszystkim zastosowano zupełnie nową (i cięższą) lufę oraz zastosowano system chłodzenia powietrzem, a nie wodą. Wprowadzono też inne, pomniejsze zmiany konstrukcyjne. W wersji M1919A4, stał się podstawowym ckm-em US Army w toku II wojny światowej, który od 1943 r. wprowadzano również na uzbrojenie pododdziałów piechoty. Był postrzegany jako broń celna i niezawodna, o wystarczającej szybkostrzelności. Pozostawał na wyposażeniu sił zbrojnych US Army w okresie wojny w Korei (1950-1953) oraz wojny wietnamskiej (1964/1965-1975), będąc jednak systematycznie zastępowany od lat 60. XX wieku przez M60.
