QF 6-inch 40 calibre naval gun Mark I to działo morskie z przełomu XIX i XX wieku, I wojny światowej oraz okresu międzywojennego kalibru 152 mm produkcji brytyjskiej. Działo to zostało opracowane na przełomie lat 80. i 90. XIX wieku, a weszło do służby w 1892 roku. Broń została opracowana w zakładach Elswick Ordnance Company, a była produkowana zarówno w tychże zakładach, jak i przez firmę Woolwich Arsenal, zarówno na potrzeby Royal Navy, jak i na eksport. Całkowita masa armaty QF 6-inch wynosiła 6,6 tony, a jej lufa miała długość 6,096 metra. Maksymalna szybkostrzelność tego działa sięgała 5-7 strzałów na minutę. Pociski były rozdzielnego ładowania, a ich masa całkowita wynosiła do 45 kilogramów. Pociski te osiągały prędkość początkową rzędu do ok. 660 m/s, a donośność efektywna sięgała od ok. 9.100 do ok. 13.500 metrów. Armata ta była okazała się konstrukcją wysoce udaną i posiadającą spory potencjał rozwojowy. Z tego względu była wykorzystywana nie tylko przez Royal Navy, ale też przez marynarki wojenne USA, Włoch czy Japonii. W przypadku tej ostatniej stanowiła uzbrojenie dodatkowe takich pancerników jak np. Mikasa czy Fuji, ale też uzbrojenie głównie kilku krążowników pancernopokładowych.
BL 12-inch Mk IX (inne oznaczenia: Armstrong Whitworth 12-inch naval gun oraz 12-inch Mark IX) to działo morskie z początku XX wieku, I wojny światowej oraz okresu międzywojennego kalibru 305 mm produkcji brytyjskiej. Działo to zostało opracowane w 1898 r., a weszło do służby w 1900 roku. Broń została opracowana w zakładach Elswick Ordnance Company, a była produkowana zarówno w tychże zakładach, jak i przez firmy Vickers czy Woolwich Arsenal. Jego całkowita masa wynosiła 50 ton, a jego lufa miała długość 12,32 metra. Strzelało też pociskami o masie maksymalnej do 390 kilogramów. Pociski te osiągały prędkość początkową rzędu od 732 do 796 m/s, a donośność efektywna sięgała 14.000 metrów. Armata ta była wykorzystywana przede wszystkim przez japońską marynarkę wojenną i stanowiła podstawowe uzbrojenie kilku japońskich pancerników, między innymi takich okrętów jak Mikasa (okręt flagowy adm. Togo w batalii pod Cuszimą), Fuji czy Asahi. W japońskiej służbie przeszła swój chrzest bojowy w toku bitwy na Morzu Żółtym w 1904 roku.
QF 12-pounder 12-cwt naval gun to działo morskie z początku XX wieku, okresu międzywojennego oraz obu wojen światowych kalibru 76,2 mm produkcji brytyjskiej. Działo zostało opracowane na początku lat 90. XIX wieku, a weszło do służby w Royal Navy w 1894 roku. Broń została opracowana w zakładach Elswick Ordnance Company, a była produkowana zarówno w tychże zakładach, jak i przez firmę Vickers. Była też produkowana licencyjnie między innymi: w Japonii przez zakłady Japan Steel Works oraz we Włoszech przez firmę Ansaldo. Całkowita masa armaty wynosiła 510 kilogramów, a jej lufa miała długość równo 3 metrów. Maksymalna szybkostrzelność tego działa sięgała 15 strzałów na minutę, a prędkość początkowa pocisków dochodziła do ok. 670 m/s. Z kolei donośność maksymalna sięgała ok. 10.700 metrów. Prezentowane działo zostało opracowane na potrzeby Royal Navy jako uzbrojenie główne jednostek pokroju niszczyciela czy korwety. Później była montowana również jako armata pokładowa okrętów podwodnych klas D i E. Broń cechowała się dobrymi parametrami balistycznymi, niezła celnością oraz wysoką szybkostrzelnością (szczególnie w chwili wejścia do służby). Ogólnie była uznawana za udane działo morskie o niemałym potencjale modernizacyjnym. Przyjmuje się, że globalnie wyprodukowano ok. 4700 dział tego typu – tak w Wielkiej Brytanii, jak i na licencji. Warto dodać, że opracowano też wersję lądową tej armaty, jak również używano jej jako artylerii nabrzeżnej.
3_abe1-200L-07_instruction_sheet.pdf
