Berbice to amerykański szkuner rejonowy, klasyfikowany też bardzo często jako tzw. kliper baltimorski. Jednostka została zwodowana w 1780 r. a w 1782 albo 1783 roku wszedł w skład Royal Navy. Okręt był uzbrojony w 8 armat 4-funtowych oraz 8 falkonetów o wagomiarze poniżej 1 funta. Długość żaglowca wynosiła 22,65 m, przy szerokości ok. 6,2 metry. Załoga składała się z 40-42 osób. Prezentowana jednostka była typowym przedstawicielem tzw. kliprów baltimorskich, czyli najczęściej 2-masztowych okrętów żaglowych budowanych szczególnie w Baltimore (stąd nazwa), a które charakteryzowały się wysoką prędkością oraz niezłą dzielnością morską. Klipry baltimorski, w tym rzecz jasna Berbeci, cechowały się również, przynajmniej jak na XVIII stulecie, starannie zaprojektowanymi kadłubem, który generowała stosunkowo małe opory hydrodynamiczne i pozwalał właśnie na osiąganie sporych prędkości. Prezentowana jednostka przez niemal całą swoją karierę służyła w Royal Navy i została utracona dopiero ok. 1795 roku nieopodal San Domingo.
HMS Endeavour był brytyjskim barkiem, zbudowanym, jako węglowie, z XIX wieku. Wodowanie jednostki nastąpiło w 1764 roku. Okręt powstał w stoczni w Fisburn w mieście Whitby na terenie Wielkiej Brytanii. Jednostka miała 29,7 m długości przy 8,9 m szerokości. Jej wyporność wynosiła ok. 370 ton. Był uzbrojony w 6 dział 4-funtowych oraz 8 działek relingowych.
HMS Endeavour wszedł do służby pod nazwą „Earl of Pembroke”, ale już cztery lata później wszedł w skład Royal Navy zmieniając również nazwę. Przyczyną pozyskania jednostki była wyprawa badawcza organizowana przy współudziale Royal Society , mająca na celu obserwację przejścia Wenus na tle Słońca oraz zbadanie wód na południe od Indonezji. Jednostka, pod dowództwem Jamesa Cooka, wypłynęła z Wielkiej Brytanii w 1768 roku, by wrócić tam w 1771 roku. Trzyletni rejs przyniósł całkowite potwierdzenie istnienia Nowej Zelandii oraz Australii, jak również wstępną eksplorację tych obszarów poczynioną przez Jamesa Cooka oraz jego załogę. Krótko po powrocie do ojczyzny okręt został przebudowany na transportowiec wojska i w takiej roli pozostawał w służbie do 1775 roku, kiedy to został sprzedany. Jednak wybuch wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych, doprowadził do jego powrotu do Royal Navy , gdzie pełnił rolę okrętu więziennego stacjonującego w Newport w Rhode Island. W toku w/w wojny jednostka została zatopiona w celu blokowania wejścia do portu w sierpniu 1778 roku.
HMS Wolf był brytyjskim wiosłowo-żaglowym okrętem pomocniczym z połowy XVIII wieku. Wodowanie jednostki nastąpiło w stoczni w Chatcham w 1754 roku. Całkowita długość okrętu wynosiła w chwili wodowania ok. 23 m, przy szerokości ok. 8,6 metra. Uzbrojenie składało się z 10 dział 3-funtowych oraz 10 falkonetów o wagomiarze 0,5 funta. HMS Wolf został zaprojektowany i zbudowany jako jednostka pomocnicza zdolna poruszać się zarówno za pomocą wioseł, jak i żagli. Warto dodać, że jak na jednostkę tego typu otrzymał stosunkowo bogate ożaglowanie (tzw. typu „snow”). Jednostka swój chrzest bojowy przeszła w toku wojny siedmioletniej (1756-1763). W toku tego konfliktu wzięła udział w jednej z najbardziej brawurowych akcji Royal Navy tej wojny, czyli ataku na Hawr, która to akcja miała miejsce w lipcu 1759 roku. Atak okazał się nad wyraz owocny dla Brytyjczyków, którzy w ten sposób zastopowali tworzenie francuskiej floty inwazyjnej przeznaczonej do akcji przeciwko Wielkiej Brytanii. HMS Wolf z powodzeniem służył również w wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych (1775-1783). Kariera tej udanej jednostki dobiegła końca w 1781 roku, kiedy to został sprzedany i rozebrany.
Nie wiesz czym skleić model kartonowy?
Przeczytaj nasz poradnik poświęcony klejom w modelarstwie kartonowym
